என்பது ஒரு ஜனநாயக நாட்டின் அடிப்படைத் தேவையாகும். ஊடக சுதந்திரம் அடக்கியொடுக்கப்படுவதன் மூலம், கருத்துக்களை வெளியிடுகின்ற சுதந்திரம் மட்டுமல்லாமல், கருத்துக்களை அறியும் உரிமையும், உண்மையான தகவல்களைப் பரிமாற்றம் செய்யும் அடிப்படை உரிமையும் அற்றுப் போக வழி சமைக்கப்படுகின்றது.
இன்று நாளுக்கு நாள் தகவல் பரிமாற்றத் தொழில் நுட்பம் அசுர வேகத்தில் வளர்ந்து சென்று கொண்டிருக்கின்றது. இதனால், ஊடக வியலாளர்கள் மட்டுமல்லாமல் சமூகத்தின் பல்வேறு தரப்பினராலும், தகவல் பரிமாற்றங்கள் செய்யப்படுகின்றன.
பத்திரிகை, தொலைக்காட்சி, வானொலி என்ற வழமையான ஊடகங்களுக்கு மேலதிகமாக இணையம் வழியான ஊடகச் செயற்பாடு இன்று அதி முக்கிய இடத்தைப் பிடித்திருக்கின்றது. அது மட்டுமல்லாமல் சமூக ஊடகங்கள் என்ற புதிய பிரிவும் இணையம் வழியாக உருவாகி தகவல் பரிமாற்றத்தின் பரப்பளவை அதிக ரிக்கச் செய்திருக்கின்றது.
மொத்தத்தில் பொது மக்களின் தகவல் பரிமாற்றம், கருத்துப் பரிமாற்றம் என்பவற்றில் பத்திரிகை, வானொலி, தொலைக்காட்சி போன்ற மரபுவழியான ஊடகங்கள் செலுத்தியிருந்த ஏகபோக உரிமை இன்று வேகமாக மாற்றமடைந்து வருகின்றது. இதில் சமூக ஊடகங்கள் மிக முக்கியமானவையாகத் திகழ்கின்றன.
இந்த நிலைமையானது, ஒரு வகையில் பொது ஊடகங்களின் செயற்பாடுகளையும், மற்று மொரு வழியில் அவற்றின் இருப்பையும்கூட கேள்விக்குறிக்கு உள்ளாக்கியிருக்கின்றதோ என்று சந்தேகிக்கச் செய்திருக்கின்றது என்றுகூடச் சொல்லலாம் போல தெரிகின்றது.
தகவல் பரிமாற்றத்தின் தொழில்நுட்ப வளர்ச்சியும், அது தொடர்பான சாதனங்களில் குறிப்பாக கைத்தொலைபேசிகளில் ஏற்பட்டு வருகின்ற நவீன முறையிலான பலதரப்பட்ட வசதிகளும், ஊடகவியலாளர்களின் செயற்பாடுகளுக்கு சவாலாக அமைந்திருக்கின்றன என்றும் கூறலாம்.
இந்த வசதிகளைப் பயன்படுத்தி ஊடகவியலாளர்கள் தமது செயற்திறன்களை மேம்படுத்திக் கொள்ளவும், வேகமாகச் செயற்படவும் வழியேற்பட்டிருக்கின்றது என்பதையும் மறுக்க முடியாது.
இத்தகைய ஊடகப் போக்கில் ஊடகவியலாளர்கள் புதிய புதிய உத்திகளை, செயன் முறைகளை, நவீன தொழில்நுட்பங்களைப் பயில வேண்டியவர்களாக இருக்கின்றார்கள்.
இத்தகைய பயிற்சிகளைப் பெறாதவர்கள் அல்லது பெற முடியாதவர்கள் ஊடகவியலாளர்களாகத் தொடர்ந்து பணியாற்ற முடியாத நிலைமைக் குத்தள்ளப்பட்டு வருகின்றார்கள். நவீன வசதிகளுடன் மேற்கொள்ளப்படுகின்ற ஊடகச்செயற்பாடுகளுக்கு ஈடுகொடுத்துச் செயற்படுவதற்கு, அவர்களுக்கு இந்தத் தொழில்நுட்பங்களிலான பயிற்சியும்,
அறிவு மேம்பாடும் இன்று அவசியமாகியிருக்கின்றது. காலத்துக்குக் காலம் இத்தகைய பயிற்சிகளை, ஊடக நிலையங்கள் அல்லது நிறுவனங் கள், தமக்காகப் பணியாற்றுகின்ற ஊழியர்களான ஊடகவியலாளர்களுக்கு வழங்கி வருகின்றன. ஆனால், தொழில்நுட்பத்தின் அசுர வளர்ச்சியானது,
இந்த ஊடக நிலையங்கள், அல்லது ஊடக நிறுவனங்களையும் பின்னால் தள்ளிவிட்டு வேகமாக முன்னேறிச் சென்று கொண்டிருக்கின்றது. இந்த வகையில் ஊடக நிறுவனங்களும் கூட மாறி வருகின்ற உலகப் போக்கிற்கு ஈடு கொடுக்க முடியாமல் திணற வேண்டிய நிலைமையும்,
தங்களையும் அந்தப் போக்கிற்கு ஈடுகொடுக்கத்தக்க வகையில் மாற்றிக் கொண்டு செயற்பட வேண்டிய நிர்ப்பந்த நிலைமைக்கும் ஆளாகி வருகின்றன. எனவே, வேகம் மிகுந்த வளர்ச்சிக்கு, அந்தத் துறையில் வளர்ச்சியடைந்துள்ள அல்லது முன்னோடியாகத்திகழ்கின்ற வெளிநாட்டவர்களின் உதவி அவசியமாகின்றது.
ஊடகங்களும் ஊடகத்துறையும் உலக வளர்ச்சிப் போக்கி ற்கு ஏற்ப மாற்றமடைந்திருக்க வேண்டும் என்ற தேவை அரசுக்கு இருப்பதாகத் தெரியவி ல்லை. அவ்வாறான தேவை இருந்தாலும்கூட அத்தகைய பயிற்சிகளுக்கான உதவிகளை அரசாங்கம் உடனடியாகச் செய்ய முடியாத நிலைமையே காணப்படுகின்றது.
இத்தகைய ஒரு பின்னணியில்தான் வளர்ச்சியடைந்த நாடுகளைச் சேர்ந்த ஊடக வளர்ச்சிக்காகச் செயற்பட்டு வருகின்ற நிறுவனங்கள் இலங்கையின் ஊடகத்துறை வளர்ச்சிக்கு உதவி புரிய முன்வந்து செயற்படுகின்றன.
இந்த நிறுவனங்கள், உழைக்கும் ஊடகவியலாளர்களின் தொழில் வாண்மை விருத்திக்கான பயிற்சிகளை அவ்வப்போது வழங்கி வருகின்றன. அரச சார்பற்ற நிறுவனங்கள் தொடர்பான அரசின் அணுகுமுறை அரச சார்பற்ற நிறுவனங்கள் அல்லது தொண்டு நிறுவனங்கள்
அரசாங்கம் மக்களுக்கு ஆற்ற வேண்டிய சேவைகளில் ஏற்படுகின்ற இடைவெளியை நிரப்புவதற்காகக் கைகொ டுத்துச் செயற்படுவதற்காக மக்கள் மத்தியில் - சமூகத்தில் பிரவேசிக்கின்றன.
குறிப்பாக மோசமான ஒரு யுத்தத்தின் பின்னர், வசதி படை த்தவர்களும், வசதிமிக்க நாடுகளும், பாதிக்கப்பட்ட மக்களுடைய தேவைகளைப் பூர்த்தி செய்வதற்காக, அரச சேவையில் ஏற்பட்டுள்ள இடைவெளிகளில், இறங்கப் பணியாற்றி இந்த நாட்டின் அரசுக்கும் மக்களுக்கும் பேருதவி புரிந்திருக்கின்றன.
இருந்தபோதிலும், விடுதலைப்புலிகளுக்கு எதிரான யுத்தத்தை முடிவுக்குக் கொண்டு வருவதற்காக அரசாங்கம் கடைப்பிடித்திருந்த உத்திகள் மற்றும் செயற்பாடுகள் பற்றிய தகவல்கள் விபரங்கள் வெளியில் தெரிய வராமல் பார்த்துக் கொள்ள வேண்டிய தேவை அரசாங்கத்திற்கு ஏற்பட்டிருந்தது.
ஆனால் பாதிக்கப்பட்ட பிரதேசங்களிலும், யுத்த பிரதேசங்களிலும் பொதுமக்களுடைய தேவைகளைப் பூர்த்தி செய்வதற்காகப் பணியாற்றிய தொண்டு நிறுவனங்கள் மற்றும் அரசசார்பற்ற நிறுவனங்களின் ஊடாக அரசாங்கத்தின் இரகசியங்கள் பல அப்போது வெளிச்சத்திற்கு வந்து கொண்டிருந்தன.
யுத்த முனை பிரதேசங்களில் இருந்தும். அவற்றை அண்டிய பிரதேசங்களில் இருந்தும் அவ்வாறு கசிந்திருந்த அரசாங்கம் மற்றும் அரச படைகளின் இரகசியங்கள் வெளியுலகில் பெரும் பாதிப்பை அரசுக்கு ஏற்படுத்தியிருந்தன.
தனது இரகசியங்கள் இவ்வாறு வெளியில் கசிவதைத் தடுப்பதற்காகவே அரசாங்கம் யுத்த முனை பகுதிகளில் பணியாற்றிய பல தொண்டு நிறுவனங்களை அதிரடியாக வெளியேற்றியிருந்தது.
சர்வதேச செஞ்சிலுவைக்குழு, யு.என்.எச்.சி.ஆர். என்ற அகதிகளுக்கான ஐ.நா. நிறுவனம் உள்ளிட்ட ஐ.நா. மன்ற நிறுவனங்களையும்கூட அரசாங்கம் இவ்வாறு யுத்த முனை பகுதிகளில் இருந்தும், இடம்பெயர்ந்தவர்களுக்குத் தஞ்சமளிக்கப்பட்ட பகுதிகளில் இருந்தும், பின்னர் மீள்குடியேற்றப் பகுதிகளில் இருந்தும்கூட வெளியேற்றியிருந்தது.
அரசாங்கத்தின் பல நடவடிக்கைகள் குறித்த தகவல்கள் வெளியுலகத்திற்கு இத்தகைய அரச சார்பற்ற நிறுவனங்கள் அல்லது தொண்டு நிறுவனங்ளின் ஊடாகவே வெளிவந்திருந்தன என்பதை மறுக்க முடியாது.
இவ்வாறு இரகசியங்கள் வெளிப்படுத்தப்பட்டதை, அரசாங்கம் தேசிய பாதுகாப்புக்கு ஏற்பட்ட ஒரு பாதிப்பாக, தனது கௌரவத்திற்கு அதிகார பலத்திற்கு ஏற்படுத்தப்பட்ட ஓர் இழுக்காகக் கருதி ஒரு வகையில் ஆத்திரமும் கொண்டி ருந்தது. இந்தப்பின்னணியிலேயே ஜனாதிபதி செயலணிக்குழு என்ற அமைப்பை உருவாக்கி,
யுத்த மோதல்கள் இடம்பெற்ற பிரதேசங்க ளில் பணியாற்றிய அல்லது அவ்வாறு பணியாற்றுவதற்கு முன்வந்திருந்த அரச சார்பற்ற நிறுவனங்களின் எண்ணிக்கையையும், அவற்றின் செயல் வகைகளையும், அவைகள் செயற்பட வேண்டிய பிரதேசங்களைக் கிராம ரீதியாகவும் மட்டுப்படுத்தியிருந்தது.
இவ்வாறு அரச சார்பற்ற நிறுவனங்களின் செயற்பாடுகளை மட்டுப்படுத்தியதற்கு தேசிய பாதுகாப்பே காரணம் என்று எவரும் எதிர்த்து வாதாட முடியாத வகையில் காரணம் காட்டியிருந்தது. இப்போதும் அதனைத் தொடர்ந்து மேற்கொண்டு வருகின்றது.
தேசிய பாதுகாப்புக்குப் பாதகமான முறையில் நிறுவனங்கள் செயற்பட்டிருக்கலாம். இல்லையென்று சொல்வதற்கில்லை. எரிகின்ற வீட்டில் பிடுங்கியது இலாபம் என்று, யுத்தத்தின் பின்னரும் ஒரு குழப்பகரமான நிலைமையில் நாட்டின் இராணுவ, அரசியல், பொருளாதார இரகசியங்களை இலங்கை மீது ஆர்வம் கொண்டுள்ள நாடுகள் அறிவதற்கு முனைந்திருக்கலாம்.
ஆனால், இத்தகைய நிறுவனங்களை அடையாளம் கண்டு அல்லது சந்தேகத்தின் அடிப்படையில் அகற்றியிருக்க வேண்டும். ஆனால் அரச சார்பற்ற நிறுவனங்களை வெளியேற்ற வேண்டும் என்ற அரசாங்கத்தின் பொதுவான நடவடிக்கையானது,
உண்மையான சேவை அடிப்படையில் பணியாற்றிய தொண்டு நிறுவனங்கள் அல்லது பாதிக்கப்பட்ட மக்களின் அத்தியாவசிய அடிப்படை தேவைகளைப் பூர்த்தி செய்த நிறுவனங்களையும் பாதிக்கப்பட்ட மக்கள் மத்தியில் இருந்து வெளியேற்றச் செய்துவிட்டது.
யுத்தம் முடிவடைந்து ஐந்து வருடங்களாகின்ற நிலையிலும், யுத்தத்தினால் பாதிக்கப்பட்ட பிரதேசங்களில் அரச சார்பற்ற நிறுவனங் கள் அதைச் செய்யக்கூடாது, அங்கு செல்லக் கூடாது, இங்கு செல்லக்கூடாது என்ற வகை யில் கெடுபிடிகளைப் பிரயோகித்து வருகின்றது.
இவ்வளவுக்கும் எந்தெந்த நிறுவனங்கள் மக்கள் மத்தியில் பணியாற்றலாம், என்ன பணிகளில் ஈடுபடலாம் என்பதை முன்கூட்டியே தீர்மானித்து அரசாங்க அமைப்பாகிய ஜனாதிபதி செயலணிக்குழுவே அனுமதி வழங்கியிருக்கின்றது என்பதும் குறிப்பிடத்தக்கது, இந்த வகையில்தான் ஊடகவியலாளர்களுக்கு,
அவர்களின் தொழில் விருத்திக்கான பயிற்சிகளை அரச சார்பற்ற நிறுவனங்கள் வழங்கக் கூடாது என்ற புதிய கட்டுப்பாட்டை அரசாங்கம் கொண்டு வந்திருக்கின்றது. தேசிய பாதுகாப்புக்கு அச்சுறுத்தலாக இருக்கின்றது என்ற காரணத்திற்காக இந்தக் கட்டுப்பாடு கொண்டு வரப்பட்டிருந்தாலும்கூட, ஊடகவியலாளர்கள் தமக்குரிய தொழில் பயிற்சியைப் பெறுவது எந்த வகையில் தேசிய பாதுகாப்புக்கு அச்சுறுத்தலாகலாம் என்ற கேள்விக்கு அரசாங்கத்திடமிருந்து பதிலில்லை.
ஏற்றுக்கொள்ளத்தக்க விளக்கமும் இல்லை. ஊடகவியலாளர்களுக்கு எதிரான செயற்பாடுகள் ஊடகப்பயிற்சி வழங்கக் கூடாது என்று அரச சார்பற்ற நிறுவனங்கள் அல்லது அமெரிக்கா போன்ற வல்லரசு நாடு ஒன்றின் சந்தேகத்திற்குரிய வகையிலான நிதியுதவியிலான பயிற்சி வழங்குகின்ற குறிப்பிட்ட நிறுவனங்களுக்கு அரசாங்கம் கட்டளையிடுவது அல்லது கட்டுப்படுத்துவது என்பது ஒரு விடயம்.
ஆனால் குறிப்பிட்ட ஓர் இனத்தைச் சேர்ந்த ஊடகவியலாளர்கள் ஊடகப் பயிற்சி பெறக் கூடாது, பெற்றுவிடக் கூடாது என்று மறைமுகமாகத் தடைபோடுவதை என்னென்று சொல்வது? தேசிய பாதுகாப்பில் உண்மையான அக்கறை கொண்டுள்ள ஓர் அரசாங்கம் இவ்வாறு இன ரீதியாகச் செயற்படுவது என்பது ஒரு ஜனநாயக நாட்டில் ஏற்றுக்கொள்ளத்தக்க ஒரு நடவடிக்கையாகத் தெரியவில்லை.
இது இன ரீதியான ஓர் அடக்குமுறை நடவடிக்கையாகவே அப்பட்டமாகத் தெரிகின்றது. யுத்தம் முடிவுக்கு வந்ததன் பின்னர் யுத்தம் ஏற்படுவதற்கு முக்கிய காரணமாக இருந்த இனப்பிரச்சினைக்கு ஓர் அரசியல் தீர்வு கண்டிருக்க வேண்டிய கடமையில் இருந்து அரசாங்கம் தவறியிருக்கின்றது.
அரசியல் தீர்வு ஒன்றைக் காண்பதற்கும், சிறுபான்மை இன மக்களின் பிரச்சினைகளைத் தீர்த்து வைப்பதற்கும் பல்வேறு நடவடிக்கைகளை மேற்கொண்டிருப் பதாக அரசாங்கம் கூறலாம்.
அத்தகைய கூற்றுக்கள் அரசியல் நோக்கம் கொண்டவைகளாக, அரசியல் பிரசார செயற்பாட்டு உத்திகளின் வெளிப்பாடாகவே அமைந்திருக்கின்றன. பிரச்சினைகளைத் தீர்க்க வேண்டும் என்ற உண்மையான தேசிய நன்மையைக் கருத்திற் கொண்ட நாட்டுப்பற்றுள்ள நடவடிக்கையாக அதனைக் கணிக்க முடியவில்லை.
பிரச்சினைகளுக்குத் தீர்வு காண்பதற்காக மேற்கொள்ளப்பட்டுள்ளதாகக் கூறப்படுகின்ற அனை த்து நடவடிக்கைகளும், செயற்பாடுகளும் கண்துடைப்பு நடவடிக்கைகளாகவே இதுவரையில் வெளிப்பட்டிருக்கின்றன.
அது மட்டுமல்லாமல் பிரச்சினைகளுக்கு முகம் கொடுத்துள்ள மக்கள் வாழ்கின்ற வட க்கு கிழக்குப் பிரதேசங்களில் அதிலும் குறிப்பாக கர்ண கடூரமாக யுத்த மோதல்கள் இடம்பெற்ற வடபகுதியில் தேசிய பாதுகாப்பைச் சாட்டி, இராணுவ தேவைக்காக
பொதுமக்களின் காணிகளை அபகரிப்பது, சமூகச் செயற்பாடுகளில் அத்துமீறி இராணுவ கட்டமைப்பின் ஊடாகத் தலையிட்டு சிவில் வாழ்க்கையில் குழப்பங்களை ஏற்படுத்துவது, சிவில் நிர்வாகத்தைக் குழப்பியடிப்பது போன்ற நடவடிக்கைகள் இடம்பெற்று வருகின்றன.
இதனால் அங்குள்ள மக்கள் அரசாங்கத்தின் மீது நம்பிக்கை இழந்துள்ளார்கள். அத்துடன், அரசாங்கத்தின் நடவடிக்கைகள் மீது அளவற்ற வெறுப்படைந்திருக்கின்றார்கள். இவ்வாறு சொல்லுக்கும் செயலுக்கும் முரண்பட்ட வகையில் காரியங்கள் இடம்பெற்றுக் கொண்டிருக்கின்ற வடபகுதி நிலைமைகளை தமிழ் ஊடகங்களும், ஊடகவியலாளர்களும் வெளியில் கொண்டு வருகின்றார்கள்.
வெளியில் முழுமையாகக் கொண்டு வந்துவிடுவார்கள் என்ற அச்சம் காரணமாகத்தான் ஊடக அடக்குமுறை நடவடிக்கையை அரசு அந்தப் பகுதியில் மேற்கொண்டிருப்பதாக எண்ண வேண்டியிருக்கின்றது.
நாட்டில் யாழ்ப்பாணத்தில் மாத்திரமே ஒப்பீ ட்டளவில் அதிக எண்ணிக்கையிலான பிராந்திய பத்திரிகைகள் வெளிவருகின்றன. பிராந்திய ரீதியிலான ஊடகச் செயற்பாடும் யாழ்ப்பாணத்திலேயே அதிகமாக இருக்கின்றது.
இந்த நிலையில் அந்தப் பிரதேசத்தில் இடம்பெற்று வருகின்ற அரசாங்கத்தின் மறைமுக நடவடிக்கைகள், அடக்குமுறைச் செயற்பாடுகள் பற்றிய தகவல்கள் வெளிவராமல் தடுப்பதற்காகவே ஊடகங்கள் மீதும், ஊடகவியலாளர்கள் மீதும் அரசாங்கம் நெருக்குதல்களைப் பிரயோகிக்கின்றது என்று பலரும் நம்புகின்றார்கள்.
அரசாங்கத்தின் காணிஅபகரிப்பு நடவடிக் கையானது, வடபகுதியில் ஒரு கொந்தளிப்பான நிலைமையையே உருவாக்கியிருக்கின்றது. காணி அபகரிப்புக்கு எதிராகத் தொடர்ச்சியாக மக்கள் குரல் கொடுத்து வருகின்றார்கள்.
அதற்கு எதிரான போராட்டங்களும் தொட ர்ந்து முன்னெடுக்கப்பட்டிருக்கின்றன. இந்த நிலைமைகள் பற்றிய தகவல்கள் வெளிவரக் கூடாது. அவ்வாறு வெளிவரச் செய்யும் ஊடகச் செயற்பாடுகளைத் தடுத்து நிறுத்த வேண்டும் என்பதற்காக, ஊடகங்கள் மீதும்,
ஊடகவியலாளர்கள் மீதும் அரசாங்கம் மறைமுகமான ஒரு போரைத் தொடங்கியிருக்கின்றதோ என்று யாழ். ஊடக சமூகம் சந்தேகம் வெளியிட்டிருக்கின்றது. ஊடகத் தொழில் பற்றிய பயிற்சியைப் பெற்று வடபகுதி ஊடகவியலாளர்கள் நவீன முறையில் செயற்பட்டால்
தனது இரகசியங்கள் பல வெளியில் வந்துவிடுமோ என்று அரசாங்கம் அச்சமடைந்திருக்கின்றதோ என்ற சந்தேகத்தை, அரசாங்கத்தின் நேரடி கட்டுப்பாட்டில் இயங்குகின்ற கட்டமைப்புக்களின் அண்மைக்காலச் செயற்பாடுகள் ஏற்படுத்தியிருக்கின்றன.
யாழ் ஊடகவியலாளர்களுக்கு ட்ரான்ஸ்பெயரன்சி இன்டர்நஷனல் என்ற அரச சார்பற்ற நிறுவனம் புலனாய்வு ஊடகச் செயற்பாடு தொடர்பான செயலமர்வு ஒன்றை நடத்துவதற்கு முன்வந்திருந்தது.
இந்தச் செயலமர்வு பொலன்னறுவையில் நடத்தப்பட்டபோது, அந்தச் செயலமர்வு நடைபெற்ற இடத்தைச் சுற்றி வளைத்த கும்பல் ஒன்று யாழ்ப்பாணத் தில் இருந்து வந்துள்ள புலிகளுக்குப் பயிற்சியளிக்கப்படுவதாகக் கோஷமிட்டு ஆர்ப்பாட்டம் செய்து அதனை நடக்கவிடாமல் தடுத்து நிறுத்தியிருந்தது.
இதேபோன்று நீர்கொழும்பில் நடைபெற்ற அதே விடயம் சம்பந்தமான மற்றுமொரு செயலமர்வையும் கும்பல் ஒன்று ஆர்ப்பாட்டம் செய்து ஊடகவியலாளர்களையும் ஏற்பாட்டாளர்களையும் அச்சுறுத்தி குழப்பியடித்து தடுத்து நிறுத்தியிருந்தது.
அதன் பின்னர் கடைசியாக கொழும்பில் உள்ள இதழியல் கல்வி நிறுவனத்தில் ஏற்பாடு செய்யப்பட்டிருந்த டிஜிட்டல் பாதுகாப்பு தொட ர்பிலான ஊடகச் செயலமர்வுக்காக யாழ்ப்பாணத்தில் இருந்து புறப்பட்டுச் சென்ற ஊடகவியலாளர்கள் பயணம் செய்த வாகனம் யாழ்ப்பாணத்தில் இருந்து ஓமந்தை வரையில் பின்தொடரப்பட்டு,
பின்னர் ஓமந்தையில் வைத்து அவர்கள் மீது கஞ்சா கடத்தியதாகக் குற்றம் சுமத்தி தடுத்து நிறுத்தி, அவர்கள் கொழும்பு செல்வதை இராணுவத்தினரும் பொலிசாரும் தடுத்திருந்தனர்.
அது மட்டுமல்லாமல் பிரயாணத் தடை காரணமாகத் தாமதப்பட்டிருந்த யாழ். ஊடகவியலாளர்களின் வருகைக்காகக் காத்திருந்த பின்னர் தாமதமாகத் தொடங்கிய செயலமர்வு நடைபெற்ற இடத்திற்குச் சென்ற கும்பல் ஆர்ப்பாட்டம் செய்து, அச்சுறுத்தி அதனை நடக்கவிடாமல் தடுத்திருந்தது.
எனவே, யாழ். ஊடகவியலாளர்கள் கொழும்புக்கு ஊடகப் பயிற்சிக்காகச் சென்றபோது அவர்கள் அந்தப் பயிற்சியில் பங்குகொள்ளாமல் எப்படியாவது தடுத்து நிறுத்த வேண்டும் என்று நன்கு திட்டமிட்ட வகையில் யாழ்ப்பாணத்தில் இருந்து கொழும்பு வரையிலும் கோர்வையான நடவடிக்கைகள் முன்னெடுக்கப்பட்டிருந்தமை வெளிப்பட்டிருக்கின்றது.
படையினருடைய கோட்டையாகிய ஓமந்தை சோதனைச்சாவடியில் கஞ்சா கடத்தியதாக சோடிக்கப்பட்ட வகையில் குற்றம் சுமத்தப்பட்டபோது, அந்த ஊடகவியலாளர்கள் துணிவோடு அதனை எதிர்த்துச் செயற்பட்டிருந்தார்கள். இதன் காரணமாகத்தான் ஊடகங்கள் மீதான அடக்குமுறை பற்றிய உண்மையான நிலைப்பாடு வெளிச்சத்திற்கு வந்திருந்தது.
அது மட்டுமல்லாமல், இந்த அடக்கு முறை க்கு எதிராக வடக்கும் தெற்கும் இணைந்து ஒற்றுமையாக யாழ். நகரில் ஊடக சுதந்திரத்திற் காகக் குரல் கொடுக்கின்ற ஒரு நிலைமையும் உருவாகியிருந்தது என்று கூற வேண்டும்.
ஊடகங்கள் குறிப்பாக தமிழ் ஊடகங்கள் மீதும், ஊடகவியலாளர்கள் மீதும் திட்டமிட்ட வகையில் சிவில் உடை தரித்த கும்பல்க ளின் ஆர்ப்பாட்டச் செயற்பாட்டு உத்தியைப் பயன்படுத்தி அரசு அடக்குமுறையை ஏவிவிட்டிருக்கின்றது.
அடக்கப்பட்டவர்கள் அல்லது பாதிக்கப்பட்டவர்கள் உரிமைக்காக ஜனநாயக வழியில் குரல் கொடுப்பதற்காக ஆர்ப்பாட்டத்தில் ஈடுபட முயன்றால், பொது அமைதிக்குப் பங்கம் ஏற்படும், பங்கம் ஏற்படுத்தப்படுகின்றது எனக்கூறி, பொலி சார் அவர்களை சட்டத்தின் துணைகொண்டு நீதிமன்றத்தின்உத்தரவில்தடுத்துவடுவார்கள்.
ஆனால்பொலன்னறுவை, நீர்கொ ழும்பு, கொழும்பு ஆகிய இடங்களில் முன்னே ற்பாடாக பதாதைகளைத் தயார் செய்து கொண்டு ஊடகவியலாளர்களை அச்சுறுத் தவும், அவர்களுடைய செயலமர்வுகளைத் தடுத்து நிறுத்தவும் வருகின்ற கும்பல்களை,
பொது அமைதிக்கு ஏற்படுகின்ற குந்தகம் எனக் கூறி பொலிசார் தடுத்து நிறுத்த நடவடி க்கைகள் எதனையும்எடுக்கவில்லை. சட்டத் தையும் ஒழுங்கையும் பாதுகாக்க வேண்டிய பொலிசார், அனைவரையும்சட்டத்தின் கீழ் பாகுபாடின்றி
பார்க்கவேண்டிய பொலிசார் பக்கச்சார்பாக – ஊடகவியலாளர்களை அடக்கி ஒடுக்குவதற்குத் துணைபோயிருக்கின்றார்கள் என்பது போன்ற விடயங்கள் வெளிச்சத்திற்கு வருவதற்கு ஓமந்தையில் ஊடகவியலாளர்கள் வெளிப்படுத்திய துணிச்சலே உதவியிருக்கின்றது.
ஆயினும் யாழ்ப்பாணத்தில் ஊடக சுதந்திரத்திற்காகக் குரல் கொடுத்த நடவடிக்கையை அரசாங்கம் மற்றும் அரச சார்புள்ளவர்கள் மட்டுமல்லாமல் வேறு தரப்பினரும்கூட ஏற்றுக்கொள்ள மறுத்திருப்பது வியப்பாக இருக்கின்றது.
பல்வேறு வடிவங்களில் தமிழ் மக்கள் மீது அச்சுறுத்தல்கள் கட்டவிழ்த்துவிடப்பட்டுள்ள நிலையில் ஊடகங்கள் மீதான அச்சுறுத்தல் அடக்குமுறையை சாதாரண விடயமாகக் கருதுகின்ற போக்கு ஒன்று சமூகத்தில் தலையெடுத்திருப்பது கவலைக்குரியதாகும்.
