நாட்டின் ஒரு பகுதியை வாட்டியெடுத்துள்ளது. கொஸ்லந்தை பகுதி எங் கும் மக்களின் அழு குரல்களே கேட்டுக்கொண்டிருக்கின்றன.
உறவுகளை இழந்தவர்கள் மற்றும் உறவுகளுக்கு என்ன நடந்தது என்று தெரியாமல் தவிப்பவர்களின் வேதனை, வார்த்தைகளினால் விபரிக்க முடியாதவையாக உள்ளன. அந்த மக்களுக்கு ஆறுதல் கூறுவதற்குக் கூட பாதிக்கப்பட்ட மக்களுக்கு இன்று யாரும் இல்லை. பல்வேறு கனவுகளுடன் வாழ்ந்துவந்த பலருக்கு இன்று என்ன நடந்தது என்றே தெரியவில்லை.
மண்ணில் மாயமானவர்களை மீட்பு பணியாளர்கள் எப்போது மீட்கப்போகின்றனர் என்பதே அனைவரது முகங்களிலும் காணப்படுகின்ற ஆனால் எழுப்பப்படாத கேள்விகளாக உள்ளன. கடந்த 2004 ஆம் ஆண்டு நாடு சந்தித்த மிகப்பெரிய இயற்கை அனர்த்தத்தின் பின்னர் தற்போது மிகப்பெரிய மனித பேரவலத்தை எதிர்கொண்டுள்ளோம்.
2004 ஆம் ஆண்டு சுனாமி அனர்த்தம் ஏற்பட்டபோது முன்னெச்சரிக்கையில் காணப்பட்ட பலவீனம் குறித்து பேசப்பட்டது. ஆனால் 10 வருடங்களின் பின்னரும் நவீன தொழில்நுட்ப வளர்ச்சியுடன் முன்னெச்சரிக்கை செயற்பாட்டில் வளர்ச்சியடைந்துள்ள நிலையிலும் இன்றும் அதேபோன்ற சேதத்தை எதிர்கொண்டுள்ளோம்.
முன்னெச்சரிக்கை நடவடிக்கைகள் உரிய முறையில் முன்னெடுக்கப்பட்டிருந்தால் மற்றும் அரச அதிகாரிகள் பொறுப்புடன் செயற்பட்டிருந்தால் அப்பாவி உயிர்களை காப்பாற்றியிருக்கலாம் என்ற தர்க்கத்தில் நியாயம் இருக்கின்றது. காரணம் 1970 ஆம் ஆண்டு பசறை குரூப் மீதும்பிட்டிய தோட்டத்தில் ஏற்பட்ட மண்சரிவில் பாரிய சேதம் ஏற்பட்டிருந்தது. இந்த அனர்த்தத்தில் இப்பகுதியில் 600 ஏக்கர் பகுதி மண்ணில் புதையுண்டதுடன் வீதிகளும் அடையாளம் தெரியாமல் காணாமல் போயின.
இவ்வாறான பாரிய வரலாற்றுப் பாடத்தை பெற்றுள்ள எமது நாடு இன்னும் இயற்கை அனர்த்தங்களை எதிர்கொள்ள தயார் நிலையில் இல்லையா? பொருளாதாரத் துறையில் மற்றும் மனித வள அபிவிருத்திச் சுட்டியில் முன்னேறிச் செல்லுவதாக கூறப்படும் எமது நாடு இன்னும் இயற்கை அனர்த்தங்களின் போது முன்னெச்சரிக்கையுடன் செயற்பட தயாராகவில்லையா? கொஸ்லந்தை மனித பேரவலத்தை பார்க்கும்போது இவ்வாறான கேள்விகள் எம்முள் எழுந்து மறைகின்றன.
ஆனால் இவற்றுக்கு விடைகளே இன்னும் கிடைக்காமல் உள்ளன. காலப்போக்கில் நாம் அனைவரும் கூட இதன் தாற்பரியத்தை மறந்துவிடுவோம். மீண்டும் ஒரு அனர்த்தம் வரும்போது தான் பழைய பல்லவியை பாட அனைவரும் ஆரம்பிப்பர். இந்த தேக்க நிலைக்கு முற்றுப்புள்ளி அவசியமில்லையா? இயற்கை அனர்த்தங்களை மனிதனால் தடுக்க முடியாது.
ஆனால் நவீன விஞ்ஞான தொழில்நுட்பங்களின் மூலம் அனர்த்தம் ஏற்படுவதற்கு முன்னர் அவை குறித்து அறிந்து முன்னேற்பாடுகளை மேற்கொண்டு அனர்த்தத்தினால் ஏற்படக்கூடிய சேதங்களை தடுக்கலாம். அல்லது முடியுமானளவு குறைக்கலாம். இந்த பொறிமுறையே அவசியம் என்று வலியுறுத்தப்படுகின்றது. அதனை செய்வதற்கு திராணியற்றவர்களாகவே நாம் இருக்கின்றோம். மண்சரிவு என்பது மலையகத்தைப் பொறுத்தவரை சாதாரண விடயமாகும். மலையகத்தில் காணப்படுகின்ற மலைகளில் மண் அடுக்குகளுக்கு கீழ் கற்பாறைகள் காணப்படும்.
இவற்றுக்கு நடுவில் நீரோட்டங்கள் இருக்கும். இந்நிலையில் இந்த நீரோட்டங்கள் ஊற்றாக வெளிப்படுவதுண்டு. இது சாதாரண விடயமாகும். ஆனால் அதிக மழைவீழ்ச்சி ஏற்படும்போது மலையில் உள்ள நீர் ஊற்றுக்கள் மேல்வரும். அப்போது கடுமையான பாறைகளுக்கு மேல்உள்ள சிறிய கற்பாறைகள் சரிய ஆரம்பிக்கும். இந்த விடயத்தையே மண்சரிவு என்கின்றோம். பதுளை மாவட்டத்தில் கொஸ்லந்தை பகுதியில் அமைந்துள்ள இந்த மீரியபெத்த தோட்டம் இரண்டு மலைகளுக்கு நடுவில் உள்ளது.
இரண்டு மலைகளும் சுமார் 300 அடி உயரமானவையாகும். இந்நிலையில் சம்பவ தினத்தன்று காலை 7.45 மணியளவில் திடீரென பாரிய சத்தத்துடன் ஒரு மலையிலிருந்து மண் திட்டுக்களும் பாரிய கற்களும் சரிந்து விழுந்துள்ளன. இதனாலேயே இந்த பாரிய மண்சரிவு அனர்த்தம் ஏற்பட்டுள்ளது. இதனால் மீரியபெத்த தோட்டம் முழுமையாக மண்ணில் புதையுண்டுவிட்டது.
மண்சரிவினால் 7 லயன் குடியிருப்புக்கள் ஒரு பசும்பால் சேகரிப்பு நிலையம் 90 வருடம் பழைமையான கோயில், இரண்டு வர்த்தக நிலையங்கள் ஒரு சனசமூக நிலையம் ஒரு உத்தியோகத்தர் இல்லம் என்பனவே இருந்த இடம் தெரியாமல் மறைந்துள்ளன. மீரியபெத்த தோட்டம் என்ற ஒரு கிராமம் இருந்தமைக்கான அடையாளமே இல்லாமல் குறித்த பிரதேசம் தரைமட்டமாகி மைதானம் போன்று காட்சியளிக்கும் அளவுக்கு இயற்கை தனது சீற்றத்தைக்காட்டியுள்ளான்.
அதேவேளை பாதிக் கப்பட்ட மக்களின் கண்ணீரினால் மீரியபெத்த தோட்டமே மூழ்கியுள்ளது. மேலும் இந்த அனர்த்தத்தில் இதுவரை 192 பேர் காணாமல் போயுள்ளதாக கணக்கெடுப்புக்களில் காட்டப்பட்டுள்ளது. ஆனால் இந்த எண்ணிக்கை கூடுவதற்கும் வாய்ப்பு உள்ளதாக தெரிவிக்கப்படுகின்றது. இதுவரை ஒரு சில சடலங் களே கண்டெடுக்கப்பட்டுள் ளன. இந்நிலையில் காணாமல் போனவர்களுக்கு என்ன நடந்தது என்ற உறவினர்களின் ஆதங்கத்துக்கே பதில் கிடைக்காமல் உள்ளது.
தமது உறவுகளைத் தேடி பாதிக்கப்பட்ட மக்கள் மண்சரிவு ஏற்பட்ட இடங்களில் கூடி கண்ணீர்வடித்தவண்ணம் உள்ளனர். பிள்ளைகளை இழந்த தாய்மார்களினால் தமது துயரை வெளிக்காட்டக்கூட முடியாத நிலையில் தவித்துக்கொண்டுள்ளனர். தமது துயரத்தை வெளிப்படுத்துவதற்கு தமது குடும்பத்தில் யாரும் எஞ்சியில்லாத சிலரும் உள்ளனர். இந்த மனித பேரவலத்தினால் முழு கொஸ்லந்தை பிரதேசமே சோகமயமாகியுள்ளது.
உறவுகளை இழந்த மக்களினால் தமது துயரத்தை தாங்க முடியவில்லை. வயதுபோன தாய்மாருக்கு தற்போதைய நிலைமையில் கதறியழுவதைத்தவிர வேறு தெரிவுகள் இல்லாமலேயே உள்ளன. லயன் குடியிருப்புக்களிலிருந்து 35 அடிவரை மண் நிறைந்து காணப்படுகின்றது. 300 அடி உயரமான மலையிலிருந்து நீர் ஊற்றுக்கள் கலங்கிய நிலையிலேயே மண்மேடு சரிந்து விழுந்துள்ளதாகவும் தெரிவிக்கப்பட்டுள்ளது.
இந்நிலையில் மீட்புப் பணிகள் மிகவும் மந்த கதியிலேயே இடம்பெறுவதாக தெரிவிக்கப்படுகின்றது. மண்சரிவு ஏற்பட்ட பகுதிகளில் தொடர்ந்து மண்திட்டுகள் சரிந்து வருவதால் மீட்பு பணியாளர்களும் மிகவும் அவதானத்துடனேயே மீட்பு பணிகளில் ஈடுபட்டுவருகின்றனர். அதனாலேயே மீட்பு பணிகளும் மந்த கதியிலேயே இடம்பெற்றுவருவதாக தெரிவிக்கப்பட்டுள்ளது. காணாமல் போனவர்களை மீட்கும் பணிகளில் 500 க்கும் மேற்பட்ட படையினர் ஈடுபட்டுள்ளனர். எனினும் கடந்த புதன்கிழமை சடலங்கள் மீட்கப்பட்டன.
காணாமல் போனவர்களின் நிலை குறித்து எதுவும் தெரியாததனால் பிரதேசம் முழுவதும் சோகமயமாகியுள்ளதுடன் காணாமல் போனவர்களின் உறவினர்களும் தவிப்பிலேயே உள்ளனர். இந்நிலையில் சுமார் மூன்று நான்கு கிலோ மீற்றர் அளவுக்கு மண்ணினால் புதையுண்ட பகுதியில் எத்தனை நாட்களில் மீட்பு பணிகள் நிறைவடையும் என்பதே இங்கு ஆராயப்படவேண்டிய விடயமாகும்.
இது இவ்வாறு இருக்க இந்த குறித்த மீரியபெத்த தோட்டப்பகுதி மக்கள் குடியிருப்புக்கு உகந்த இடமல்ல என்பதும் கடந்த 2011 ஆம் ஆண்டே அடையாளம் காணப்பட்டு எச்சரிக்கையும் விடுக்கப்பட்டிருந்ததாக முன்னாள் இடர் முகாமைத்துவ அமைச்சர் மஹிந்த சமரசிங்க தெரிவித்த விடயமே அனைவரையும் தூக்கிவாரிப்போடுவதாக உள்ளது.
காரணம் மூன்று வருடங்களுக்கு முன்னர் எச்சரிக்கை விடுக்கப்பட்ட நிலையில் மண்சரிவு ஆபத்து நிகழும் வரை அரச இயந்திரமும் அதிகாரிகளும் என்ன செய்துகொண்டிருந்தனர்? இந்த தோட்டப்பகுதியை இயக்கி வந்த பெருந்தோட்ட நிறுவனம் இந்த எச்சரிக்கை விடயத்தில் என்ன செய்தது? அதிகாரிகள் அசமந்த போக்குடன் செயற்பட்டனரா? மீரியபெத்த தோட்டத்தை பொறுத்தவரை அங்கு மக்கள் குடியிருப்புக்கள் இருப்பதற்கான சூழல் இல்லை என்பதனை அறிந்திருந்தும் அனர்த்தம் ஏற்படும் வரை எந்த நடவடிக்கையும் எடுக்காமல் இருந்துள்ளமையே அதிர்ச்சியை ஏற்படுத்தியுள்ளது.
அதாவது குறித்த பகுதி குடியிருப்புக்களுக்கு உகந்த பிரதேசம் அல்ல என்று எச்சரிக்கை விடுத்துவிட்டு மக்களை வெளியேறுமாறு மட்டும் கூறிவிடுவதுடன் கடமையும் பொறுப்பும் முடிவடைந்துவிடுமா? இல்லை. மீரியபெத்த பகுதியில் இவ்வாறு மண்சரிவு அபாயம் உள்ளது என்று உணரப்பட்டபோது அங்குள்ள மக்களுக்கு மாற்றுக் காணிகள் மற்றும் வீடுகளை ஏற்படுத்திக்கொடுத்து மக்களை அந்த இடங்களிலிருந்து பாதுகாப்பாக அகற்ற நடவடிக்கை எடுத்திருக்கவேண்டும்.
ஆனால் இங்கு அவ்வாறு செய்யப்பட்டுள்ளதா? ஏன் அவ்வாறான முன்னேற்பாட்டு நடவடிக்கை எடுக்கப்படவில்லை? எமது நாட்டின் அரச இயந்திரத்தின் செயற்திறன் என்ன மட்டத்தில் உள்ளது என்ற கேள்வி இங்கு எழுகின்றது. மக்கள் வெளியேறுவதற்கு ஆர்வம் இல்லாமல் இருந்திருந்தால்கூட அவர்களை கட்டாயப்படுத்தி பாதுகாப்பான இடங்களில் குடியேற்றுவது பொறுப்பல்லவா? ஆபத்தான சூழலில் உள்ள மக்கள் தாங்களாகவே வேறு இடங்களுக்கு செல்லும்வரை அதிகாரிகள் பொறுமைகாக்க முடியுமா? இது எவ்வளவு ஆபத்தானது என்பதனை ஏன் யாரும் உணரவில்லையா என்பது ஆச்சரியத்துக்குரியது.
இலங்கையை பொறுத்தவரை இவ்வாறான மண்சரிவு ஆபத்துள்ள இடங்களில் வீடுகள், கட்டிடங்கள் அமைக்கப்பட அனுமதிக்கப்படுவதில்லை. இவை குறித்து ஆராய தேசிய கட்டட அகழ்வாராய்ச்சி நிலையம் அமைக்கப்பட்டுள்ளது. இந்நிலையில் மலையக பகுதிகளில் வீடுகள் பாதைகள் மற்றும் கட்டடங்கள் அமைக்கப்படும்போது இந்த நிறுவனம் அனுமதி வழங்கப்படவேண்டும். மலையக மக்களைப் பொறுத்தமட்டில் இன்னும் பிரிட்டிஷ் காரர் கட்டிக்கொடுத்த லயன் அறைகளிலேயே வாழ்ந்துவருகின்றனர்.
நாட்டின் ஏனயை பகுதிகளில் வீடமைப்புத் துறையில் பாரிய முன்னேற்றம் அடையப்பெற்றுள்ளபோதும் இந்த மக்கள் மட்டும் இன்னும் லயன் அறைகளிலேயே உள்ளனர். அதாவது பிரிட்டிஷ் காரர் அக்காலத்தில் புவியியல் ஆராய்ச்சிகளை மேற்கொள்ளாது தமது தேவைக்கு ஏற்பவும் வசதிக்கு அமைவாகவும் 1877 ஆம் ஆண்டு முதல் நிர்மாணித்த லயன் அறைகளே இன்னும் உள்ளன. அந்த மக்களுக்கு விடிவுகாலம் எப்போது என்ற கேள்வியே எம்மத்தியில் எழுகின்றது.
இந்நிலையில் இந்த விடயம் குறித்து பேராசிரியர் சந்திரபோஸ் எம்முடன் கருத்து பகிர்கையில் கொஸ்லந்தை அனர்த்தத்துக்கு அரசாங்க அதிகாரிகளே பொறுப்புக்கூறவேண்டும். மலையக மக்களுக்கு இதுவரை பொருத்தமான காணிகள் அடையாளப்படுத்தப்பட்டு அவர்களுக்கு தனிவீடுகள் கட்டிக்கொடுக்கப்படவில்லை. சுமார் இரண்டு இலட்சம் லயன்வீடுகளில் இதுவரை 23,000 தனிவீடுகளே அரசாங்கங்களினால் அமைத்துக்கொடுக்கப்பட்டுள்ளன.
எஞ்சிய 180,000 வீடுகள் இன்னும் லயன் அறைகளுக்குள்ளேயே முடங்கியுள்ளன. எனவே மலையக மக்களுக்கு பொருத்தமான காணிகளை அடையாளம் கண்டு அவர்களுக்கு அவசரகால அடிப்படையில் பாதுகாப்பான இடங்களில் வீடுகளை அமைத்துக்கொடுக்காவிடின் கொஸ்லந்தை போன்ற பல அனர்த்தங்களை நாங்கள் எதிர்காலத்தில் எதிர்நோக்கவேண்டியேற்படும்.
இலங்கை வீடமைப்புத்துறையில் உலக மட்டத்தில் புகழ்வாய்ந்த இடத்திலேயே உள்ளது. இலங்கையின் கோரிக்கைக்கு அமைய வீடமைப்புத்துறையில் சர்வதேச தினம் ஒன்றுகூட பிரகடனப்படுத்தப்பட்டுள்ளது. ஆனால் மலையகத்தில் மட்டும் நிலைமை இன்னும் மாறவில்லை. சுமார் 300 வீடுகள் ஒரு வளாகத்துக்குள்ளேயே கட்டப்பட்டிருக்கும். ஐந்து அல்லது ஆறு லயன் குடியிருப்புக் கள் ஒரே இடத்தில் இருக்கும். இந்த நிலைமை மாறவேண்டும். தற்போது லயன் குடியிருப் புக்களில் வாழும் 1,80,000 பேருக்கும் தனி வீடுகள் அமைத்துக்கொடுக்கப்பட வேண்டும்.
இதற்கு மலையக காணிப்பரப்பில் 4 வீதமான காணியே தேவைப்படும். அதாவது சுமார் 5,000 ஹெக்டெயர் நிலத்தில் இந்த வீடு களை கட்டிக்கொடுக்கலாம். காலம் காலமாக நாட்டின் பொருளாதாரத்தின் முதுகெலும்பாக உள்ள மலையக மக்களுக்கு இந்த சேவையையாவது அவசரகால அடிப்படையில் அரசாங்கம் உடனடியாக செய்யவேண்டும். இல்லாவிடின் எதிர்காலத்தில் இந்த சமூகம் அதிகமான பாதிப்புக்களை சந்திக்க நேரிடும். இவ்வாறு இந்த மக்களுக்கு வீடுகளை அமைத்துக்கொடுப்பதை மலையக மக்களின் எதிரிகள் கூட எதிர்க்கமாட்டார்கள்.
எனவே அரசாங்கம் உடனடியாக இதில் தலையிடவேண்டும். கட்டுப்பாடுகளை தகர்த்தெறிந்து மலையக மக்களின் வீட்டுப்பிரச்சினைக்கு தீர்வுகாணவேண்டியது அவசியமாகும் என்கிறார். உண்மையில் மலையக மக்களுக்கான வீட்டுப் பிரச்சினை என்பது மிகப்பெரிய மனிதாபிமான பிரச்சினையாக உருவெடுத்துள்ளது. நாட்டின் பொருளாதாரத்தின் முதுகெலும்பாக உள்ள மலையக தோட்ட மக்களுக்கு ஒரு பாதுகாப்பான இடத்தில் வீடுகளை அமைத்துக்கொடுக்க முடியாதா? அந்த மக்களுக்கு எப்போது விடிவுகாலம் கிடைக்கும்? இன்னும் கொஸ்லந்தை போன்ற அனர்த்தங்களை சந்திக்கப்போகின்றோமா? மக்களை அந்த அழிவிலிருந்து காப்பாற்ற நடவடிக்கை எடுக்கப்படாதா? காலம் இவற்றுக்கு பதில் கூறவேண்டும்.
ஆனால் இங்கு அவ்வாறு செய்யப்பட்டுள்ளதா? ஏன் அவ்வாறான முன்னேற்பாட்டு நடவடிக்கை எடுக்கப்படவில்லை? எமது நாட்டின் அரச இயந்திரத்தின் செயற்திறன் என்ன மட்டத்தில் உள்ளது என்ற கேள்வி இங்கு எழுகின்றது. மக்கள் வெளியேறுவதற்கு ஆர்வம் இல்லாமல் இருந்திருந்தால்கூட அவர்களை கட்டாயப்படுத்தி பாதுகாப்பான இடங்களில் குடியேற்றுவது பொறுப்பல்லவா? ஆபத்தான சூழலில் உள்ள மக்கள் தாங்களாகவே வேறு இடங்களுக்கு செல்லும்வரை அதிகாரிகள் பொறுமைகாக்க முடியுமா? இது எவ்வளவு ஆபத்தானது என்பதனை ஏன் யாரும் உணரவில்லையா என்பது ஆச்சரியத்துக்குரியது.
இலங்கையை பொறுத்தவரை இவ்வாறான மண்சரிவு ஆபத்துள்ள இடங்களில் வீடுகள், கட்டிடங்கள் அமைக்கப்பட அனுமதிக்கப்படுவதில்லை. இவை குறித்து ஆராய தேசிய கட்டட அகழ்வாராய்ச்சி நிலையம் அமைக்கப்பட்டுள்ளது. இந்நிலையில் மலையக பகுதிகளில் வீடுகள் பாதைகள் மற்றும் கட்டடங்கள் அமைக்கப்படும்போது இந்த நிறுவனம் அனுமதி வழங்கப்படவேண்டும். மலையக மக்களைப் பொறுத்தமட்டில் இன்னும் பிரிட்டிஷ் காரர் கட்டிக்கொடுத்த லயன் அறைகளிலேயே வாழ்ந்துவருகின்றனர்.
நாட்டின் ஏனயை பகுதிகளில் வீடமைப்புத் துறையில் பாரிய முன்னேற்றம் அடையப்பெற்றுள்ளபோதும் இந்த மக்கள் மட்டும் இன்னும் லயன் அறைகளிலேயே உள்ளனர். அதாவது பிரிட்டிஷ் காரர் அக்காலத்தில் புவியியல் ஆராய்ச்சிகளை மேற்கொள்ளாது தமது தேவைக்கு ஏற்பவும் வசதிக்கு அமைவாகவும் 1877 ஆம் ஆண்டு முதல் நிர்மாணித்த லயன் அறைகளே இன்னும் உள்ளன. அந்த மக்களுக்கு விடிவுகாலம் எப்போது என்ற கேள்வியே எம்மத்தியில் எழுகின்றது.
இந்நிலையில் இந்த விடயம் குறித்து பேராசிரியர் சந்திரபோஸ் எம்முடன் கருத்து பகிர்கையில் கொஸ்லந்தை அனர்த்தத்துக்கு அரசாங்க அதிகாரிகளே பொறுப்புக்கூறவேண்டும். மலையக மக்களுக்கு இதுவரை பொருத்தமான காணிகள் அடையாளப்படுத்தப்பட்டு அவர்களுக்கு தனிவீடுகள் கட்டிக்கொடுக்கப்படவில்லை. சுமார் இரண்டு இலட்சம் லயன்வீடுகளில் இதுவரை 23,000 தனிவீடுகளே அரசாங்கங்களினால் அமைத்துக்கொடுக்கப்பட்டுள்ளன.
எஞ்சிய 180,000 வீடுகள் இன்னும் லயன் அறைகளுக்குள்ளேயே முடங்கியுள்ளன. எனவே மலையக மக்களுக்கு பொருத்தமான காணிகளை அடையாளம் கண்டு அவர்களுக்கு அவசரகால அடிப்படையில் பாதுகாப்பான இடங்களில் வீடுகளை அமைத்துக்கொடுக்காவிடின் கொஸ்லந்தை போன்ற பல அனர்த்தங்களை நாங்கள் எதிர்காலத்தில் எதிர்நோக்கவேண்டியேற்படும்.
இலங்கை வீடமைப்புத்துறையில் உலக மட்டத்தில் புகழ்வாய்ந்த இடத்திலேயே உள்ளது. இலங்கையின் கோரிக்கைக்கு அமைய வீடமைப்புத்துறையில் சர்வதேச தினம் ஒன்றுகூட பிரகடனப்படுத்தப்பட்டுள்ளது. ஆனால் மலையகத்தில் மட்டும் நிலைமை இன்னும் மாறவில்லை. சுமார் 300 வீடுகள் ஒரு வளாகத்துக்குள்ளேயே கட்டப்பட்டிருக்கும். ஐந்து அல்லது ஆறு லயன் குடியிருப்புக் கள் ஒரே இடத்தில் இருக்கும். இந்த நிலைமை மாறவேண்டும். தற்போது லயன் குடியிருப் புக்களில் வாழும் 1,80,000 பேருக்கும் தனி வீடுகள் அமைத்துக்கொடுக்கப்பட வேண்டும்.
இதற்கு மலையக காணிப்பரப்பில் 4 வீதமான காணியே தேவைப்படும். அதாவது சுமார் 5,000 ஹெக்டெயர் நிலத்தில் இந்த வீடு களை கட்டிக்கொடுக்கலாம். காலம் காலமாக நாட்டின் பொருளாதாரத்தின் முதுகெலும்பாக உள்ள மலையக மக்களுக்கு இந்த சேவையையாவது அவசரகால அடிப்படையில் அரசாங்கம் உடனடியாக செய்யவேண்டும். இல்லாவிடின் எதிர்காலத்தில் இந்த சமூகம் அதிகமான பாதிப்புக்களை சந்திக்க நேரிடும். இவ்வாறு இந்த மக்களுக்கு வீடுகளை அமைத்துக்கொடுப்பதை மலையக மக்களின் எதிரிகள் கூட எதிர்க்கமாட்டார்கள்.
எனவே அரசாங்கம் உடனடியாக இதில் தலையிடவேண்டும். கட்டுப்பாடுகளை தகர்த்தெறிந்து மலையக மக்களின் வீட்டுப்பிரச்சினைக்கு தீர்வுகாணவேண்டியது அவசியமாகும் என்கிறார். உண்மையில் மலையக மக்களுக்கான வீட்டுப் பிரச்சினை என்பது மிகப்பெரிய மனிதாபிமான பிரச்சினையாக உருவெடுத்துள்ளது. நாட்டின் பொருளாதாரத்தின் முதுகெலும்பாக உள்ள மலையக தோட்ட மக்களுக்கு ஒரு பாதுகாப்பான இடத்தில் வீடுகளை அமைத்துக்கொடுக்க முடியாதா? அந்த மக்களுக்கு எப்போது விடிவுகாலம் கிடைக்கும்? இன்னும் கொஸ்லந்தை போன்ற அனர்த்தங்களை சந்திக்கப்போகின்றோமா? மக்களை அந்த அழிவிலிருந்து காப்பாற்ற நடவடிக்கை எடுக்கப்படாதா? காலம் இவற்றுக்கு பதில் கூறவேண்டும்.
