முக்கிய ஆளுமை. இவர் எழுதிய ‘A Gentle Creature’ நாவலானது மூன்று திரைக்கலைஞர்களால் திரைப்படமாக்கப்பட்டிருக்கிறது. ராபர்ட் ப்ரெசன் இயக்கத்தில் வெளியான ‘A Gentle Women’ இதில் முதலாவது. முதல் காட்சியிலேயே கதாபாத்திரங்களின் முகத்தை காட்டாமல், ஒரு வெள்ளை துணி பறந்து வந்து கீழே விழுகிறது.
அடுத்த காட்சியில், ஒரு பெண் சடலமாகிக் கிடக்கிறாள். ஏன் அவள் தற்கொலை செய்துக்கொண்டாள் என்பதை அடுத்தடுத்த காட்சிகள் விவரிக்கின்றன.
இதில் வெள்ளை துணி பறந்து வந்து கீழே விழுவதெல்லாம், ராபர்ட் ப்ரெசனின் படிமங்கள் மூலம் கதைசொல்லும் யுக்தி. இதே நாவல் மீண்டுமொருமுறை, இந்திய திரைப்பட வளர்ச்சிக் கழகம் (NFDC) தயாரித்து, மணி கவுல் இயக்கத்தில் ‘நசர்’ என்ற இந்தித் திரைப்படமாக வெளியானது. ராபர்ட் ப்ரேசனின் கதாநாயகிக்கும், மணி கவுலின் கதாநாயகிக்கும் இடையேயான வேறுபாட்டை நுட்பமாக அவதானிக்கும்போதுதான், இருவேறுபட்ட கலாச்சார மையத்தை நம்மால் விளங்கிக்கொள்ள முடியும்.
தற்போது மூன்றாவது முறையாக, பிரபல சிங்கள இயக்குநர் பிரசன்னா விதானகேவின் இயக்கத்தில் ‘பிறகு’ (With you without you) என்ற தலைப்புடன் மூன்றாவது முறையாக தஸ்தாயெவ்ஸ்கியின் நாவல் உயிர்பெற்றிருக்கிறது. தமிழ்நாட்டில் வந்த வேகத்தில் தடை செய்யப்பட்டிருக்கிறது.
உண்மையில் இந்தப் படத்தை தடை செய்ய என்ன இருக்கிறது? ராபர் ப்ரெசன், மணி கவுல் இருவரின் திரைப்படத்திலும் இல்லாத ஒரு நெருக்கத்தை இந்த திரைப்படத்தில் உணர முடிந்தது. காரணம், இந்த திரைப்படம், தமிழ்மொழி பேசும், நமது இனக்குழுவை பற்றிய அரசியலை பிரதானப்படுத்தியிருக்கிறது. மாபெரு காதல் காவியமாக விரிந்த நாவலுக்குள், அரசியலை நுட்பமாக உட்புகுத்தி, அதனை தன்னுடைய மண்சார்ந்து அடையாளப்படுத்தியிருக்கும் விதானகேவை தமிழர்களுக்கு எதிரான படைப்பாளியாக பார்க்கத் தேவையில்லை.
நகை அடகு வைக்கும் கடை வைத்திருக்கும், சிங்கள இனத்தை சேர்ந்த சரத்சிறிக்கும், செல்வி என்கிற தமிழ் பெண்ணுக்கும் இடையே நடக்கும் காதல் திருமணம், பிறகு தன்னுடய கணவன் முன்னாள் ராணுவ வீரன் என்கிற உண்மை தெரிந்ததும், இருவருக்கும் இடையே ஏற்படும் உறவுசிக்கல்தான் கதை. பிரசன்னா விதானகே அதனை காட்சிப்படுத்தியிருக்கும் விதம்தான், பார்வையாளர் மனதை பதைப்புடன் வைத்துவிடுகிறது.
தொடர்ச்சியாக பலரும், தங்களை நகைகளை அடகு வைக்க வரும்போது, அதனை தன்னுடைய கணவனுக்கு அருகில் இருந்து பார்க்கும்போது இருக்கும் செல்விக்கும், அவளே அந்த வேலையை செய்யும்போது இருக்கும் செல்விக்குமான மனநிலையை இயக்குநர் இரண்டு காட்சிகளில் பதிவு செய்திருப்பார்.
முதல் முறை, தன்னுடைய கம்மலை வைத்துக்கொண்டு, முன்பு அடகு வைத்த தாலியை கொடுத்துவிடுங்கள் என்று கேட்கும் பெண்ணிற்கு சரத்சிறி கொடுக்கும் பதிலும், சரத்சிறி இல்லாதபோது, அந்த கம்மலை பெற்றுக்கொண்டு, தாலியை கொடுத்துவிட்டு, அதற்கு செல்வி கணவனிடம் தெரிவிக்கும் பதிலும், அவளின் மனநிலையை பதிவு செய்யும் மிக முக்கியமான இடம். இந்த காட்சியை பதிவு செய்வதற்கு விதானகே பயன்படுத்தியிருக்கும் கமராக் கோணம் அசாத்தியமானது.
தன்னுடைய கணவன் முன்னாள் ராணுவ வீரன் என்பதை செல்வி தெரிந்துக்கொள்ளும் இடத்தை விட, அவன் ஏன் ராணுவத்தை விட்டு விலகினான் என்கிற உண்மையை தெரிந்துக்கொள்ளும் இடத்தில் செல்விக்கு ஏற்படும் கொந்தளிப்பும், ஆற்றாமையும் ஒரு போரின் வலியை மிக துல்லியமாக பதிவு செய்கிறது.
அரசு எந்திரத்தின் அசுரத்தனமான செயல்பாடு, ராணுவத்தின் நடவடிக்கை இதெல்லாம் தனிமனித உறவுகளை எவ்விதம் சீரழிக்கிறது என்பதற்கு இந்த காட்சிதான் சான்று. ஒரு காட்சியில், தன்னை மறந்து செல்வி பாடிக்கொண்டிருக்கும்போது, தன்னுடைய வீட்டில் வேலை செய்யும் லஷ்மியின் வீடு தேடி சரத்சிறி செல்வதற்கும், பின்னர் வீடு திரும்புவதற்குமான கால இடைவெளியை மிக நீண்ட ஷாட்டில் பதிவு செய்திருக்கிறார்கள்.
அவன் வீடு திரும்பியதும், அவனோடு வாழ, தன்னுடைய மனநிலையோடு செல்வி போராடுகிறாள். ஆனால், இறுதி காட்சியில், சரத்சிறி இருவருக்குமான பயண ஏற்பாட்டிற்காக, தூதரக அலுவலகம் சென்று திருப்பும் காட்சியும், இதே அளவிற்கு நீளமானது. இங்கே தன்னுடைய மனநிலையை வெல்ல முடியாமல் செல்வி எடுக்கும் முடிவில் ஒவ்வொரு மனமும் வெதும்பி, அவரவர் ஆற்றாமைக்கு தன்னைத்தானே வருத்திக்கொள்ள நினைக்கிறது.
இந்த திரைப்படத்தில் வரும் உடலுறவுக் காட்சி மிக முக்கியமானது. எவ்வித கிளுகிளுப்புக்காவும் இல்லாமல், இருவரின் காதலுக்காக சந்தோசமடையவும், இறுதியில் இருவரின் பிரிவுக்காக துக்கமடைவதற்கும் இந்த காட்சிதான் காரணமாக இருக்கிறது. இந்த உடலுறவுக் காட்சியும், இறுதியில் செல்விக்கு ஏற்படும் நிலையை பதிவு செய்திருக்கும் காட்சியும் படிமங்களால் மட்டுமே உணர்த்தப்பட்டிருகிறது.
எந்த இடத்திலும், கழிவிரக்கத்தை கோராமல், படைப்பு அதன் படைப்புத்தன்மையையும், கதை தன்மையையும் இழக்காமல் பார்வையாளனை வருந்த செய்கிறது. இந்த திரைப்படத்தை தமிழ் இனவழிப்பை மேற்கொண்ட சிங்களப் பேரினத்தின் அடுத்தடுத்த சந்ததிகள் பார்க்குமோது, அவர்களுக்கு ஏற்படும் உளவியல் ரீதியான குற்ற உணர்ச்சியே, இந்த படைப்பின் ஆக பெரும் வெற்றி.
போர் காட்சிகள் இல்லை, போர் அரசியல் பற்றிய வசனங்கள் எதுவும் இல்லை. ஆனால் இந்த படம், போர் பற்றி, அதன் அரசியல் தன்மை பற்றி, காதலின் வழியே மிக சிறப்பாக, படிமங்களாக பதிவு செய்திருக்கிறது. ஓர் இன அழிப்பு நடந்துக்கொண்டிருக்கும்போது கூட, நகைச்சுவை, கேளிக்கை என சினிமாவை பயன்படுத்திக்கொண்டிருந்த தமிழ்நாட்டு திரைப்பட கலைஞர்கள் அவசியம் இந்த படத்தை பார்க்க வேண்டும்.
இந்தியாவில் வாழும் தமிழர்களின் ரசனையை மட்டுமல்ல, உலகம் முழுக்க வாழும் ஒட்டுமொத்த தமிழர்களின் ரசனையையும் தமிழ் சினிமா பாழ்படுத்தியிருகிறது. அதற்கு இந்த படத்தில் பின்னணியில் வரும் தமிழ் பாடல்களும், செல்விக்கு மிக பிடித்த தமிழ் கதாநாயகர் பற்றிய காட்சிகளுமே சான்று. தமிழர்களின் வலியை கூட, இன்னொரு மொழி பேசும் கலைஞன்தான் பதிவு செய்ய முடிகிறது.
