கொலைகளைப் பிரசவிக்கும்
நிலமொன்றில்
காணமுடியாத இருட்டில்
தொங்கித் துடிக்கிறது
கூக்குரலின் ஆன்மா
குளம்பொலியில் வழியும்
சனங்களின் துயரம்
காலப் புரவியின் மீதேறி கனைக்கிறது
ஊழி வாசல் பெருக்கிய
அழுகையின் முற்றங்களாய்
அகாலத்தில் கருகியது வாழ்வு
கீழ்வானின் பறவைகளென
வெற்றிப்படையலாக
வந்துவீழும் எறிகணைகள்
பிரேதச் சான்றிதழோடு சவக்குழியிலிடுகிறது எம்மை
பற்றியெரிந்த சதுப்பு நிலத்தில் ஊற்றெடுத்த
யுகத்தின் துயரப் பாடலை
நியாயப் பிரமாணங்களுக்கு வெகு தூரமாய்
குருதிப்பிரியர்களால் துயிலுரியப்பட்டவள்
அவயங்களைக் கீறிய மிருகங்களின் முகத்தில்
காறி உமிழ்ந்து மரணத்தை அழைத்திருப்பாள்
அநியாயத்தின் குரூரப் பற்கள்
மானுடத்தின் தசைகளைத் சப்பித் திளைத்து
மொழியற்ற துயர்களின் சொற்களைக் கூட்டுகிறது
நிறமிழந்து காயம்பட்ட பெரும் நிலத்தின்
விடியலில் விலங்கிட்டால்
இளைத்துப் போகுமா சுதந்திர வேட்கை
.jpg)
