ஒரு வருட நிறைவைக் கண்டுள்ள வடமாகாண சபையின்
செயற்பாடுகள் குறித்து பல்வேறு விமர்சனங்கள் எழுந்திருக்கின்றன. இந்த விமர்சனங்கள் அரசியல் ரீதியாக அரசாங்கத் தரப்பில் இருந்தும், அரச ஆதரவாளர்கள் பக்கத்தில் இருந்தும், சபையின் எதிர்க்கட்சி உறுப்பினர்களிடமிருந்தும் வந்திருப்பது வியப்புக்குரியதல்ல. அதேநேரம் இந்த விமர்சனங்கள் சபையில் உள்ள ஆளும் கட்சி உறுப்பினர்களிடமிருந்து அதிருப்தி உணர்வோடு, பல்வேறு ஆதங்கங்களை வெளிப்படுத்தும் வகையில் வெடித்திருப்பதுசீரியசிந்தனைக் குரியவிடயமாகும்.வட மாகாண சபை பொறுப்பேற்றதில் இருந்து கடந்த ஒரு வருட காலத்தில் 168 பிரேரணைகள் நிறைவேற்றப்பட்டிருப்பதாக அவைத் தலைவர் சி.வி.கே.சிவஞானம் பட்டியலிட்டிருக்கின்றார். இந்தப் பிரேரணைகளில் எத்தனை வீதமானவை நிறைவேற்றப்பட்டிருக்கின்றன, அவற்றின் ஊடாக மக்களுக்கு ஏற்பட்டுள்ள பயன்கள் என்ன என்பது பற்றிய தகவல்கள் வெளியிடப்பட்டிருப்பதாகத் தெரியவில்லை. பெரும் எண்ணிக்கையில் பிரேரணைகளை நிறைவேற்றியிருப்பதனால்தான் எதிர்க்கட்சியினர் வடமாகாண சபையை பிரேரணை சபை என்று வர்ணித்திருக்கின்றார்கள்.
வடமாகாண சபையின் செயற்பாடுகளுக்கு அரசாங்கத்தினால் முட்டுக்கட்டைகள் போடப்படுகின்றன என்பது புதுவிடயமல்ல. இதனை அநேகமாக அனைவரும் அறிவார்கள். தமிழ்த்தேசிய கூட்டமைப்பை எந்தவகையிலும் கணக்கில் எடுக்காத – எடுக்க விரும்பாத ஒரு போக்கிலேயே அரசாங்கம் அரசியல் முன்னெடுப்புக்களை மேற்கொண்டு வருகின்றது.
அரசியல் ரீதியாகத் தமிழ்த்தேசிய கூட்டமைப்பை எந்த அளவுக்குத் தோற்கடிக்க முடியுமோ அந்த அளவுக்கு, அந்த அளவு உச்ச நிலையில் அதற்குப் பாதிப்பை ஏற்படுத்தி, தமிழ் மக்கள் மத்தியில் கூட்டமைப்புக்கு இருக்கின்ற அரசியல் செல்வாக்கை வீழ்த்திவிட வேண்டும் என்பதில் கண்ணும் கருத்துமாக இருந்து அரசாங்கத் தரப்பினர் செயற்பட்டு வருகின்றார்கள். இதற்கு ஜனாதிபதி தொடக்கம், அரசாங்கமும், அரசாங்க அமைச்சர்கள், அரச ஆதரவு அரசியல்வாதிகள் வரையில் அனைவரும் மேற்கொண்டு வருகின்ற பிரசார நடவடிக்கைகள் சிறந்த உதாரணங்களாகத் திகழ்கின்றன.
வடமாகாணத்தில் மாகாண சபையும், அரசாங்கமும் தத்தமது அரசியல் அதிகார எல்லைக்குள் நின்று மக்களுக்கு ஆற்ற வேண்டிய பணிகளைச் செய்ய வேண்டும். இது அரசியல் ரீதியானது. அது மட்டுமல்ல. இரு தரப்பினருக்கும் குறித்து ஒதுக்கப்பட்டுள்ள அதிகாரங்களைப் பயன்படுத்துவதற்கான வாய்ப்பாகும். அத்துடன், அந்த அதிகாரங்களை உச்ச பயனளிக்கும் வகையில் மக்களுக்கு நன்மையளிக்கத்தக்கதாகப் பயன்படுத்தி, மக்கள் மத்தியில் நற்பெயரையும், அரசியல் ரீதியான ஆதரவையும் திரட்டிக் கொள்வதற்குரிய சந்தர்ப்பமாகவும்கூட கருத லாம்.
சுருக்கமாகச் சொல்வதானால், அரசியலமைப்பு ரீதியாக அரசாங்கமும், மாகாண மட்டத்தில் மாகாண சபையும் மக்களுக்குரிய சேவைகளை ஆற்றுவதற்கு அரசியலமைப்பு ரீதியாக அதிகாரங்கள் வகுத்து ஒதுக்கப்பட்டிருக்கின்றன. இந்த அதிகாரங்களை இரு தரப்பினரும் தங்களுக்குள் முரண்படாத வகையில் முட்டி மோதிக்கொள்ளாத வகையில் ஒருவருக்கொருவர் புரிந்துணர்வுடன் செயற்பட வேண்டும் என்பதே அரசியலமைப்பு ரீதியான நோக்கமாகும்.
எனவே, இரு தரப்பினரும் எங்கெங்கு தனியாகச் செயற்பட வேண்டுமோ அங்கெல்லாம் தத்தமக்குரிய அதிகார வட்டத்திற்குள் இருந்து தனியாகவும், அதே நேரத்தில் எங்கெங்கு இணைந்து செயலாற்ற வேண்டுமோ அங்கெல்லாம் விட்டுக் கொடுப்புடனும் ஒருவரை யொருவர் அங்கீகரித்தும் செயலாற்ற வேண்டியதும் அவசியமாகும். ஆனால் இத்தகைய போக்கை வடமாகாண சபையின் செயற்பாடுகளில் காண முடியவில்லை. மாறாக விடாக் கண்டன் கொடாக்கண்டன் என்ற ரீதியிலேயே காரியங்கள் இடம்பெற்று வருகின்றன. இது வருத்தத்திற்குரியது. கவலைக்குரியது. வடமாகாண மக்களின் எதிர்பார்ப்புகளுக்கும், எதிர்காலச் செயற்பாடுகளுக்கும் பாதகமானது.
முரண்பாடானசெயற்பாடுகள்
அரசாங்கமானது, தனக்குரிய அதிகாரங்களை எந்தெந்த வகையில் நேரடியாக, மக்கள் மத்தியில் பயன்படுத்த முடியுமோ அந்தந்த வழிகளில் எல்லாம் ஏதேச்சதிகாரத்துடன் செயற்பட்டு வருவதையே காண முடிகின்றது. அண்மையில் வடமாகாணத்திற்கு மேற்கொள்ளப்பட்டிருந்த ஜனாதிபதியின் விஜயமானது, அரசாங்கத்தின் இந்த நிலைப்பாட்டைப் பளிச்சென வெளிச்சம் போட்டு காட்டி யிருந்தது. ஜனாதிபதி நாட்டின் தலைவர் என்ற ரீதியில் வடமாகாண சபையினரையும் உள்வாங்கிச் செயற்பட வேண்டும் என்ற எதிர்பார்ப்புக்கு மாறாக அவருடைய விஜயமும், செயற்பாடுகளும் திட்டமிட்டுச் செயற்படுத்தப்பட்டிருந்ததாகவே அமைந்திருந்தன.
அரசாங்கத் தரப்பினரும்சரி, எதிரணியில் உள்ள மாகாண சபையின் ஆட்சிப் பொறுப்பில் உள்ள தமிழ்த்தேசிய கூட்டமைப்பினரும் சரி, அடிப்படையில் மக்களால் தெரிவு செய்யப்பட பிரதிநிதிகளே என்பதை மறந்துவிடலாகாது. அரசியல் காரணங்களையும், கட்சி ரீதியான – தனிப்பட்ட அரசியல் ஆளுமை என்ற ரீதியிலான நோக்கங்களையும் முன்வைத்து தங்களுடைய அதிகார பலத்தையோ அரசியல் செல்வாக்கையோ காட்ட முற்படுவது நல்லதல்ல.
மக்களால் தெரிவு செய்யப்பட்ட பிரதிநிதிகள், மக்களால் தெரிவு செய்யப்பட்ட தலைவர்கள் என்ற ரீதியில் பொது விடயங்களில் மக்களுடைய அடிப்படைத் தேவைகளைப் பூர்த்தி செய்கின்ற விடயங்களில் அரசியல் வேறுபாடுகளைப் புறந்தள்ளி இணைந்து செயற்பட வேண்டியது அவசியமாகும். தனது வடபகுதிக்கான விஜயத்தின்போது, ஜனாதிபதி யாழ்ப்பாணத்தில் இடம்பெற்ற வளர்ச்சிப் பணிகள் தொடர்பான மீளாய்வு கூட்டத்தில் உரையாற்றுகையில் அந்தக் கூட்டத்தைக் கூட்டமைப்பினர் புறக்கணிக்கும் வகையில் அங்கு சமுகமளிக்காதிருந்ததைச் சுட்டிக்காட்டி, மக்களுக்கு சேவையாற்றும்போது, அவர்களுக்கான வேலைத்திட்டங்கள் பற்றி பரிசீலிக்கும்போது மக்களுடைய பிரதிநிதிகள் என்ற வகையில் அரசியல், இன, மத பேதங்கள் பாராமல் ஒன்றிணைந்து செயற்பட வேண்டியதன் அவசியம் குறித்து வலியுறுத்தியிருந்தார்.
ஆனால், அரச தரப்பினர் அவர் கலந்து கொண்டிருந்த அந்தக் கூட்டத்தை, ஜனாதிபதி வலியுறுத்தியிருந்த கோட்பாடுகளுக்கு அமைவாக ஒழுங்கு செய்திருக்கவில்லை. மிகுந்த விட்டுக் கொடுப்புடன் அரசாங்கத்துடன் இணைந்து செயற்படுவதற்குத் தாங்கள் தயாராக இருக்கின்ற போதிலும், அரசாங்கம் அவ்வாறு இணைந்து செயற்படுவதற்குத் தயாராக இல்லை என்பதை ஜனாதிபதியின் வடபகுதிக்கான விஜயத்தில் தாங்கள் கலந்து கொள்ளாதிருந்தமை குறித்து விளக்கமளித்திருந்த வடமாகாண முதலமைச்சர் விக்கினேஸ்வரன் தெளிவுபடுத்தியிருந்தார்.
ஒரு நாட்டின் அதியுயர் பீடத்தில், அதியுயர் அதிகாரங்களுடன் செயற்பட்டு வருகின்ற தலைவர் என்ற ரீதியில் தான் கலந்து கொண்டிருந்த கூட்டத்தைக் கூட்டமைப்பினர் புறக்கணித்திருந்தமை குறித்து, ஜனாதிபதி தமது வருத்தத்தை வெளிப்படுத்தும் தொனியில் கருத்துக்களை வெளிப்படுத்தியிருந்தார். ஆனால், அரசாங்கத்திற்கும் வடமாகாண சபையின் நிர்வாகத்திற்கும் இடையில் ஏற்பட்டுள்ள இடைவெளியைக் கருத்தியல் ரீதியான வேற்றுமையைப் போக்குவதற்குரிய நடவடிக்கைகளை எடுப்பதற்கு அவரோ அல்லது அவரைச் சார்ந்தவர்களோ முயற்சிகளை மேற்கொண்டதாகத் தெரியவில்லை.
மாறாக மக்கள் மத்தியில் அவர்களுக்குள்ள அரசியல் செல்வாக்கை இல்லாமல் செய்வதற்கான குறுக்கு வழி நடவடிக்கைகளை அவர்கள் மேற்கொண்டிருப்பதையே காண முடிகின்றது. இத்தகைய போக்கில் மாற்றம் ஏற்பட வேண்டும். அரசியல் ரீதியான மாற்றங்கள் ஏற்படுத்தப்பட வேண்டும். இல்லையேல் இத்தகைய முரண்பட்ட போக்கானது எதிர்காலத்தில் விபரீதமான விளைவுகளுக்கு வழியேற்படுத்தியதாக அமைந்துவிடும் என்பதில் சந்தேகமில்லை. வடமாகாண சபையின் உள்ளக முரண்பாடுகள் வடமாகாண சபையானது தமிழ் மக்களைப் பொறுத்தவரையில் மிகவும் முக்கியமான ஓர் அரசியல் கட்டமைப்பாகும்.
சுயநிர்ணய அடிப்படையிலான அர்த்தமுள்ள அதிகாரப் பகிர்வுடன் கூடிய அரசியல் உரிமைகளுக்காகவே, தமிழ் மக்கள் போராடி வருகின்றார்கள். அந்த வகையில் வடமாகாண சபையின் அதிகாரங்களோ, அரசியல் மற்றும் நிர்வாகக் கட்டமைப்போ, அவர்களின் எதிர்பார்ப்புக்களை நிறைவு செய்யாத ஓர் அமைப்பாகவே காணப்படுகின்றது. எனினும் எதுவுமே இல்லாத நிலையில் இதனை ஓர் ஆரம்பப் புள்ளியாக இருப்பதை வைத்துக் கொண்டு தேவையானதைப் பெற்றுக் கொள்வதற்கான முயற்சிகளை மேற் கொள்ள முடியும் என்ற நோக்கில், வடமாகாண சபைக்கான தேர்தலில் கூட்டமைப்பினர் களமிறங்கியிருந்தனர்.
அதேநேரம் தமிழ் மக்களுடைய பிரதேசத்தில் பெயரளவிலான அதிகாரங்களைக் கொண்ட ஓர் அமைப்பாக இருந்தாலும், அதனை எதிரணியினரின் கைகளுக்குச் செல்லவிடாமல் காத்துக் கொள்ள வேண்டும் என்ற நோக்கமும் அவர்கள் தேர்தலில் போட்டியிடுவதற்கான முக்கிய நோக்கமாக அமைந்திருந்தது.
கூட்டமைப்பினருடைய இந்த நோக்கங்கள் மக்கள் மத்தியில் வரவேற்பைப் பெற்றிருந்ததன் காரணமாகவே மூன்றிலிரண்டு பங்குக்கும் அதிகமான பெரும்பான்மை பலத்தைத் தேர்தலில் மக்கள் அவர்களுக்கு வழங்கியிருந்தார்கள். மறுபக்கத்தில் தேசிய அரசியல் நீரோட்டத்தில், தமிழ் மக்கள் வன்முறை அரசியல் போக்கைக் கொண்டவர்கள் என்ற தோற்றப்பாட்டை காட்டுவதற்காக பேரினவாதிகள் மேற்கொண்டு வருகின்ற முயற்சிகளை முறியடிப்பதற்காக, புத்தம் புதிய வரவாக முதலமைச்சருக்கான வேட்பாளராக சிவில் துறையில் நீண்டகாலம் பணியாற்றி ஓய்வுபெற்றிருந்த நீதியரசராகிய விக்கினேஸ்வரனை கூட்டமைப்பின் தலைவர் சம்பந்தன் களமிறக்கியிருந்தார்.
அவருடைய எதிர்பார்ப்பை நிறைவேற்றத்தக்க வகையில் மக்கள், அவருக்கு அமோகமாக வாக்களித்து அதிகூடிய பெரும்பான்மை வாக்குகளை அளித்து வெற்றி பெறச் செய்தி ருந்தார்கள். ஆனால் முதலமைச்சர் என்ற ரீதியில் அவருடைய தலைமையில் வடமாகாண சபையின் செயற்பாடுகள் எதிர்பார்த்த வகையில் வெற்றியளிக்கவில்லை. சபைக்குள்ளேயே திருப்தியளிப்பதாகவும் அமையவில்லை. இது சபையின் ஒரு வருட கால நிறைவின்போது, இரண்டாம் ஆண்டின் முதலாவது கூட்டத்தில் மோசமாக வெளிப்பட்டிருந்தது.
வடக் கில் மக்களால் தெரிவு செய்யப்பட்ட அரசியல் தலைமையைக் கொண்ட மாகாண சபை என்பது, பொதுமக்களுக்கும் அதேபோன்று அதற்காகத் தெரிவு செய்யப்பட்டவர்களுக்கும் புதியதோர் கட்டமைப்பாகும். அந்தக் கட்டமைப்பையும் அவர்களே கட்டியெழுப்ப வேண்டிய நிலையில் இருக்கின்றார்கள். ஏனைய மாகாணங்களில் இந்த நிர்வாகக் கட்டமைப்பு ஏற்கனவே உருவாக்கப்பட்டு செயற்பட்டு வருகின்ற போதிலும், வடக்கில் அத்தகைய நிலைமை இருக்கவில்லை. கூடிப்பேசுவதற்கான இடம் முதல், இருந்து செயற்படுவதற்கான அலுவலக இடம் வரையில் எல்லாவற்றையுமே புதிதாக உருவாக்க வேண்டிய நிலையிலேயே அவர்கள் மாகாணசபையின் பொறுப்பை ஏற்றிருந்தார்கள்.
இந்த நிலைமையில் அரசியல் அனுபவம் மிகுந்த தலைவர்களைக் கொண்டுள்ள தமிழ்த்தேசிய கூட்டமைப்பு வடமாகாண சபையை கடந்த ஒரு வருட காலத்தில் சரியான முறையில் வழிநடத்தியிருக்கின்றதா, அவர்களை வழி நடத்துவதற்கான புறக்கட்டமைப்புக்களையாவது உருவாக்கியிருந்ததா என்பது கேள்விக்கு உரியதாகியிருக்கின்றது. சட்டத்துறையில் நீண்ட அனுபவம் உள்ள ஒருவரை முதலமைச்சராகக் கொண்டு வந்ததன் மூலம் மாகாண சபை ஆட்சி முறையில்; உள்ள குறைபாடுகள், தமிழ் மக்களுடைய தேவைகள் என்பவற்றையும், அரசாங்கம் எந்த வகையில் மாகாண சபை முறைமையை துஷ்பிரயோகம் செய்கின்றது, அதன் ஊடாக உறுதிப்படுத்தப்பட்டுள்ள உரிமைகள்கூட எந்த வகையில் மறுக்கப்படுகின்றன என்பதையெல்லாம் முதலமைச்சர் விக்கினேஸ்வரன் சர்வதேச அளவில் வெளிக் கொண்டு வருவார் என்ற எதிர்பார்ப்பும் அதிகமாகவே இருந்தது.
ஆனால், வடமாகாண சபை மிகவும் குறைவாக உள்ளவற்றைக் கொண்டு செயற்படத்தக்க வகையில் அதனை வழிநடத்துவதற்குரிய ஏற்பாடுகள் செய்யப்பட்டிருக்க வேண்டும். ஏனெனில் பிறந்து வளர்ந்து நடை பழகுகின்ற ஒரு குழந்தையின் நிலையிலேயே வடமாகாண சபை செயற்பட ஆரம்பித்திருந்தது. அதனை வழிநடத்தி, கூட்டமைப்பினர் நடை பழகச் செய்திருக்க வேண்டும்.
அவர்கள் அதனைச்செய்யத் தவறிவிட்டார்கள் என்பது அந்த சபைக்குள்ளேயே ஏற்பட்டுள்ள முரண்பாடுகள் வெளிப்படுத்தியிருக்கின்றன. முதலாம் ஆண்டு நிறைவடைந்து: இரண்டாம் ஆண்டின் தொடக்கத்தில் நடைபெற்ற முதலாவது அமர்வின் சபை நடவடிக்கைகளை இலங்கைத் தமிழரசுக் கட்சியின் தலைவர் மாவை சேனாதிராஜா சபையில் பிரசன்னமாக இருந்து அவதானித்திருந்தார். அந்த நேரம் மாகாண அமைச்சர்கள் தொடக்கம் முதலமைச்சர் வரையிலான சபையின் தலைமை மீது ஆளும் கட்சி உறுப்பினர்களே சரமாரியாகத் தமது அதிருப்திகளைக் கொட்டியிருந்தனர். சீற்றத்தோடு கருத்துக்களை வெளிப்படுத்தியிருந்தனர். தமது ஆதங்கங்கள், குறைகள் என்பவற்றைக் கோபாவேசத்துடன் வெளியிட்டிருந்தார்கள்.
முதலமைச்சரும், நான்கு அமைச்சர்களும், அவைத் தலைவரும் தங்களுடைய விருப்பத்திற்கமைவாகவே செயற்படுகின்றார்கள் என்று பல உறுப்பினர்கள் வெளிப்படையாகவே சாடியிருந்தார்கள். அவர்களிடம் வெளிப்படைத் தன்மையில்லை. தங்களைப் புறக்கணித்துச் செயற்படுகின்றார்கள். அமைச்சரவைக் கூட்டங்களில் என்ன பேசப்படுகின்றது, என்னென்ன முடிவுகள் மேற்கொள்ளப்படுகின்றன என்பது பற்றி தங்களுக்கு எதுவுமே தெரியாதிருக்கின்றது என்று அவர்கள் நேரடியாகவே குற்றம் சுமத்தியிருந்தார்கள். அவர்களிடம் அமைச்சரவை என்ற ரீதியில் அவர்களிடம் வெளிப்படைத் தன்மை இல்லை. அரசாங்கத்தைப் போன்று இவர்களும் ஏதேச்சதிகாரத்துடன் நடந்து கொள்கின்றார்களோ என்று சந்தேகமாக இருக்கின்றது என்றும் அவர்கள் தெரிவித்திருந்தார்கள்.
மாகாண முதலமைச்சரும்சரி, அமைச்சர்களும்சரி, அந்தப் பதவிகளுக்குப் புதியவர்கள். அவர்கள் தங்களுடைய அதிகாரங்கள் என்ன, அவற்றை எவ்வாறெல்லாம் செயற்படுத்தலாம் என்பது குறித்து அலுவலக நிர்வாகக் கட்டமைப்புக்களில் அனுபவமுள்ள அதிகாரிகள் அவர்களுக்கு சிநேகபூர்வமாக எடுத்துக் கூறி வழிநடத்தத்தக்க சூழல் வடமாகாண சபையில் இல்லை. ஏனென்றால், வடமாகாண ஆளுனர் அரசாங்கத்தின் நேரடி நிறைவேற்று அதிகாரியாக இருந்து அரசாங்கத்தின் செயற்பாடுகளை முழுமையாகச் செயற்படுத்துவதில் முழுமூச்சோடு செயற்பட்டு வருகின்றார்.
அவருடைய செயற்பாடுகள் அரசியல் மயமானது.மாகாண சபையின் அதிகாரிகளை முழுமையாகத் தமது கட்டுப்பாட்டிற்குள் வைத்து ஏற்கனவே செயற்பட்டு வந்தவர், மக்களால் தெரிவு செய்யப்பட்ட அரசியல் தலைமை சபையின் பொறுப்பை ஏற்றுக் கொண்ட பின்னரும்கூட, தனது போக்கில் எந்தவிதமான மாற்றங்களையும் செய்வதற்கு அவர் தயாராக இல்லை. முடிந்த அளவில் அவர் தனது முன்னைய செயற்பாட்டு வழியில் செல்வதிலேயே கண்ணும் கருத்துமாக இருக்கின்றார்.
இதன் காரணமாகவே மாகாண சபையின் பிரதம செயலாளருக்கும் முதலமைச்சருக்கும் இடையில் பதவி ரீதியாக அலுவலக ரீதியான முரண்பாடுகள் ஏற்பட்டு, அது நீதிமன்றம் வரையில் சென்றிருந்தது. அந்த முரண்பாடு இன்னுமே களையப்படவில்லை. எனவே, இத்தகைய ஒரு சூழலில் முதலமைச்சரும் மாகாண அமைச்சர்களும், அவைத்தலைவரும் மிகவும் நிதானமாகவும் பொறுப்போடும் கவனமாகவும் செயற்பட வேண்டிய தேவை இருக்கின்றது. அமைச்சரவை என்ற ரீதியில் தங்களுக்குள் கூட்டுப் பொறுப்புடனும் சபையின் உறுப்பினர்களை ஒன்றிணைத்து மாகாண சபை என்ற வகையிலான கூட்டுப் பொறுப்புடனும் இணைந்து செயற்பட வேண்டியிருக்கின்றது. ஒருவர் மீது ஒருவர் நம்பிக்கை கொண்டவர்களாக அதேநேரத்தில் மக்களுடைய நம்பிக்கைக்கு உரியவர்களாகவும் செயற்பட வேண்டிய கட்டாயத்தேவை இருக்கின்றது.
இத்தகைய செயற்பாட்டு முறைமையை வளர்த்தெடுப்பதற்கு, தமிழ் மக்களின் அரசியல் தலைவர்கள் என்ற ரீதியில் கூட்டமைப்பினருக்கு கூடிய பொறுப்பு இருக்கின்றது. மாகாண சபையினரை அவர்கள் போக்கில் விட்டுவிட்டு தாங்கள் தங்களுடைய போக்கில் செயற்பட முடியாது. அதேநேரத்தில் கூட்டமைப்பினர் மாகாண சபையை வழிநடத்துவதற்கு எடுக்கின்ற நடவடிக்கைகளை முதலமைச்சரோ அல்லது அமைச்சர்களோ உறுப்பினர்களோ தமது சுதந்திரத்தில் தலையிடுகின்றார்கள் என்று கருதக் கூடாது. அவ்வாறு கருதத்தக்க வகையில் கூட்டமைப்பினரும் செயற்படக் கூடாது. அனைவரும் பாதிக்கப்பட்ட மக்களின் பிரதிநிதிகள் என்ற வகையில் கூட்டுப் பொறுப்புடன் செயற்பட வேண்டியதே இன்றைய காலத்தின் தேவையாக உள்ளது. இதனை உணர்ந்து அனைவரும் முரண்பாடுகளைக் களைந்து இணைந்து செயற்பட வேண்டும். அவ்வாறு இனியாவது செயற்படுவார்களா?
-செல்வரட்ணம் சிறிதரன்-
