தெரியும். அதேநேரத்தில் மோசமான ஆபத்தில் இருப்பவனுக்குக் தெரிவதெல்லாம் தன்னைக் காப்பாற்றுவதற்காக வந்துள்ள தேவதையாகவே தெரியும். இந்த மனநிலையில்தான் இன்று தமிழ் மக்களும், தமிழ் அரசியல் தலைவர்களும் இருக்கின்றார்கள்.
இலங்கையில் சிவில் யுத்தம் ஒன்று மூள்வதற்கு முன்னர் சமாதான வழியில் எப்படியாவது அரசியல் பிரச்சினைக்குத் தீர்வு கிட்டும் என்று எதிர்பார்த்திருந்தார்கள். அரச கட்டிலில் இருந்த தலைவர்கள் அப்போது அந்தந்த அரசியல் சந்தர்ப்பங்களுக்காகக் கூறிய வார்த்தைகளும், சந்தர்ப்பங்களுக்காக ஒப்பந்தங்கள், உடன் படிக்கைகள் என்ற பெயரில் இடப்பட்ட கையெ ழுத்துக்களையும் மலைபோல நம்பியிருந்தார்கள். இவற்றின் மூலம் பிரச்சினைக்குத் தீர்வு கிடைக்கும் என்று எதிர்பார்த்திருந்தார்கள்.
ஆனால் ஏமாற்றந்தான் மிஞ்சியது. அரசியல் தீர்வு காண்பதற்காக தமிழ் அரசியல் தலைவர்கள் காட்டிய வழிகளில் எல்லாம் மக்கள் போராட்டங்களில் ஈடுபட்டார்கள். ஆனால், அடக்குமுறைகள் மூலமாகவே அரசாங்கம் அவற்றுக்குப் பதிலளித்தது. போராட்டங்களை ஓர் உந்து சக்தியாகக் கணித்து, பிரச்சினைக்குத் தீர்வு காண்பதற்கு அரசாங்கங்கள் முன்வரவே இல்லை.
ஒன்றிரண்டு சந்தர்ப்பங்களில் பிரச்சினைக்குத் தீர்வு காண்பதற்கான முயற்சிகள் என்ற பெயரில் மேற்கொண்ட நடவடிக்கைகள் எல்லாமே சந்தர்ப்பத்திற்கான நடவடிக்கைகளாகவே அமைந்திருந்தன. நிர்ப்பந்தங்கள் காரணமாகவும், அப்போது எழுந்திருந்த அழுத்தங்களை சமாளிப்பதற்காகவுமே அந்தச் செயற்பாடுகளை அரசாங்கங்கள் முன்னெடுத்திருந்தன. உள்ளார்ந்த விருப்பத்தோடும், நேர்மையான வழியிலும் அந்த முயற்சிகள் மேற்கொள்ளப்பட்டதாகத் தெரியவில்லை.
இதனால், உரிமைகளுக்கான போராட்டம் என்பது, அரசாங்கம் மேற்கொண்ட அடக்குமுறை நடவடிக்கைகள் காரணமாக, ஒரு வகையில் தமிழ் மக்களின் பாதுகாப்புக்கான நடவடிக்கையாகவும் மாற நேர்ந்தது. உண்மையில் இனப்பிரச்சினை தீர்வுக்கான தமிழ் மக்களின் முயற்சியானது, போராட்டமும் பாதுகாப்பும் இணைந்த ஓர் ஆயுதப் போராட்டமாகப் பரிணமித்திருந்தது என்றே கூறவேண்டும்.
இதன் காரணமாகத்தான், விடுதலைப்புலிகள் ஏனைய ஆயுதமேந்திய தமிழ் அமைப்புக்களை ஆயுத 'ரீதியாக ஓரங்கட்டி' விடுதலைப்புலிகள் தீவிரமாக முன்னெடுத்திருந்த ஆயுதப் போராட்டத்தின் மூலம் தங்களுக்கு விமோசனம் கிடைக்கும் என்று பெரும்பான்மையான தமிழ் மக்கள் நம்பிக்கை கொண்டிருந்தார்கள்.
ஆனால் அந்தப் போராட்டமும், அரசாங்கத்தின் சாதுரியமாகத் திட்டமிட்ட இராஜதந்திர நடவடிக்கைகள் காரணமாக 2009 ஆம் ஆண்டு தோற்கடிக்கப்பட்டது. இதற்கு விடுதலைப்புலிகளின் பலவீனமான இராஜதந்திர பலவீன நடவடிக்கைகள் ஒரு முக்கிய காரணமாகக் கருதப்படுகின்றது.
2001 ஆம் ஆண்டு செப்டம்பர் 11ஆம் திகதி அமெரிக்காவின் நியூயோர்க் நகர வர்த்தகமையத்தின் இரட்டைக் கோபுரக் கட்டடங்கள் மீதும், அமெரிக்க பாதுகாப்புத் தலைமையமாகிய பென்டகன் மீதம், வாஷிங்டன் மீதும் அல்கொய்தா அமைப்பினரால் நடத்தப்பட்ட பயங்கரவாதத் தற்கொலை தாக்குதல்களின் பின்னரான, பயங்கரவாதத்திற்கு எதிரான உலக போக்கின் ஒழுங்கைக் கடைப்பிடித்து,
விடுதலைப்புலிகளையும் பயங்கரவாதிகளாக - அந்த அமைப்பை மிகவும் மோசமான பயங்கரவாத அமைப்பாக உலகுக்கு சித்திரித்திருந்த இலங்கை அரசாங்கத்தின் தந்திரோபாயச் செயற்பாடும் விடுதலைப்புலிகளின் அரசியல் போராட்டம் தோல்வியடைந்தமைக்கு மற்றுமொரு முக்கிய காரணமாகக் கூறப்படுகின்றது.
மிகுந்த அரசியல் எதிர்பார்ப்புக்கள் ஆயுத பலத்திலும், ஆயுத போராட்ட உத்திகளில் தலைசிறந்தவர்களாகவும் திகழ்ந்த விடுதலைப்புலிகளின் தலைமையில் நிச்சயமாக இனப்பிரச்சினைக்கு ஒரு தீர்வு கிடைக்கும் என்று தமிழ் மக்கள் மலைபோல நம்பியிருந்தார்கள். இந்த நிலையில் தமிழ் மக்களைப் பொறுத்தமட்டில், விடுதலைப்புலிகளின் வீழ்ச்சியானது, சிறிதும் எதிர்பாராத வகையில் ஒரு பேரிடியாகவே வந்திறங்கியது.
இருப்பினும், விடுதலைப்புலிகளை இல்லாதொழித்த பின்னர் ஜனாதிபதி மகிந்த ராஜபக்ச தலைமையிலான அரசாங்கம், போரினால் தமிழ் மக்கள் அடைந்த வேதனைகள், துன்ப துயரங்கள், அளப்பரிய இழப்புக்களைக் கவனத்திற்கொண்டு நியாயமான ஓர் அரசியல் தீர்வை வழங்கும் என்று எதிர்பார்த்தார்கள். ஆனால் அது நடக்கவில்லை.
அரசியல் தீர்வு காணும் விடயத்தில் சிறிதும் ஆர்வமற்ற முறையிலேயே அரசாங்கம் யுத்தம் முடிவடைந்த பின்னர் கடந்த ஐந்து ஆண் டுகளாக நடந்து கொண்டிருக்கின்றது. சாதாரண நிலைமைகளில் மட்டுமல்லால், யுத்தம் தீவிரமடைந்திருந்த நேரத்திலும், இந்தியாவும், ஐ.நா. சபையும் அமெரிக்கா உள்ளிட்ட சர்வதேச நாடுகளும் தங்கள் துயரைப் போக்கி, இனப்பிரச்சினைக்கு ஓர் அரசியல் தீர்வைக் காண்பதற்கு, அனைத்துத் தரப்பினரும் முன்வருவார்கள், என்று மிகுந்த ஆர்வத்தோடு தமிழ் மக்கள் எதிர்பார்த்திருந்தார்கள்.
யுத்தத்தினால் ஏற்பட்டிருந்த மோசமான பாதிப்புகள் மட்டுமல்லாமல், அந்நியர் ஆட்சியில் இருந்து இலங்கை சுதந்திரமடைந்ததன் பின்னர், பேரினவாத சிங்கள அரசியல் கட்சிகளினாலும், பேரினவாத அரசுகளினாலும் மேற்கொள்ளப்பட்டு வந்த திட்டமிட்ட அடக்குமுறைகளும் ஒடுக்கு முறைகளும் இதற்கு முக்கிய காரணங்களாக இருந்தன. இனப்பிரச்சினைக்கு ஓர் அரசியல் தீர்வு கிடைக்கும், சர்வதேசமும், ஐ.நா. சபையும், குறிப்பாக இந்தியாவும் ஏதோ ஒரு வழியில் - ஏதோ ஒரு வகையில் தங்களுக்கு அபயமளிப்பார்கள், அமைதியான வாழ்க்கையை ஏற்படுத்தித் தருவதற்கு உதவி புரிவார்கள் என்ற எதிர்பார்ப்பு பல வழிகளிலும் பாதிக்கப்பட்ட தமிழ் மக்கள் மத்தியில் தொடர்ந்து நிலவியது.
அது இன்னும் தொடர்வதையே காண முடிகின்றது. அரசியல் தீர்வுக்கான தென்னாபிரிக்காவின் அனுசரணை முயற்சி, இதற்கு சிறந்த உதாரணமாக அமைந்திருக்கின்றது என்றால் அது மிகைப்படுத்தப்பட்ட கூற்றாகமாடாது. தமிழ் மக்கள் மட்டுமல்ல, பழுத்த அரசியல் அனுபவம் வாய்ந்த தமிழ்த்தேசிய கூட்டமைப்பின் தலைவரும், பாராளுமன்ற உறுப்பினருமாகிய ஆர்.சம்பந்தனும் தென்னாபிரிக்காவின் அனுசரணையில் அரசியல் தீர்வுக்கான முயற்சிகள் முன்னெடுக்கப்படும், என்ற எதிர்பார்ப்பைக் கொண்டிருந்தமை குறிப்பிடத்தக்க விடயமாகும்.
நெல்லை, யார் குற்றினாலும்சரி, அரிசியானால் சரி என்று சொல்வார்கள். இது சுயமுயற்சிகள் தோல்வியடைந்து முயற்சிகளில் நம்பிக்கை இழந்த நிலையில் ஏற்படுகின்ற ஒரு எதிர்பார்ப்பு நிலைமையின் வெளிப்பாடாகும். இந்த நிலையில்தான் தென்னாபிரிக்காவின் அனுசரணையில் அரசியல் தீர்வொன்று ஏற்படும் என்ற எதிர்பார்ப்பும் அமைந்திருந்தது. தென்னாபிரிக்கா தனது இனப்பிரச்சினைக்கு அமைதி வழியில் ஓர் அரசியல் தீர்வைக் கண்ட அனுபவத்தைக் கொண்ட ஒரு நாடு. அதன் அனுபவமும், அரசியல் முதிர்ச்சியும் நல்லதொரு வழிகாட்டியாக தங்களுக்கு அமையும் என்று தமிழ் மக்களில் பலரும், தமிழ் அரசியல் தலைவர்களில் பலரும் எதிர்பார்த்திருந் தார்கள்.
ஆயினும் தென்னாபிரிக்காவின் அனுசரணை என்பது எத்தகைய ஒரு சூழலில் எப்படி செயல்வடிவ நிலைமைக்கு மேல் எழுந்திருந்தது என்பதை ஆழமாக அவர்கள் சிந்திக்கத் தவறிவிட்டார்கள் என்றே தோன்றுகின்றது. தென்னாபிரிக்காவின் வருகை விடுதலைப்புலிகளுக்கு எதிரான யுத்தத்தின் இறுதிக்கட்டச் சமர்களின்போது, அரச படைகள் மிகமோசமான மனித உரிமை மீறல்களில் ஈடுபட்டிருந்தன.
மனித குலத்திற்கு எதிராக சர்வதேச மனிதாபிமான சட்டங்களை மிக மோச மாக மீறியிருந்தன என்ற குற்றச்சாட்டு சர்வதேச அளவில் எழுந்திருந்த நேரம் அது. ஐ.நா. சபையில் மூன்றாவது தடவையாக மனித உரிமை மீறல் விடயத்தில் தனக்கு எதிரான பிரேரணையை அரசாங்கம் அப்போது எதிர்கொண்டிருந்தது.
ஜனநாயக உரிமைகளை நிலைநிறுத்துவதற்காக, நிறைவேற்று அதிகாரப் பலத்தைக் கட்டுப்படுத்தும் வகையில் சிறப்பான ஏற்பாடுகளைக் கொண்டிருந்த அரசியலமைப்பில் மாற்றங்களைக் கொண்டு வருவதற்காக, அவசர அவசரமாகக் கொண்டு வரப்பட்ட பதினெட்டாவது அரசியல் திருத்தம் பாராளுமன்றத்தின் மூன்றிலிரண்டு பெரும்பான்மை பலத்தின் உதவியோடு, அப்போது சட்டமாக்கப்பட்டிருந்தது.
இதன் மூலம் நிறைவேற்று அதிகாரம் கொண்ட ஒரு ஜனாதிபதி கட்டுப்பாடின்றி தேர்தலில் போட்டியிட்டு, ஜனாதிபதியாகப் பதவி வகிப்பதற்கான வசதி ஏற்படுத்தப்பட்டிருந்தது. ஆணைக்குழுக்களின் மூலமாக மேற்கொள்ளப்பட்டு வந்த காரியங்கள் அனைத்தும், தனி நபராகிய ஜனாதிபதி தனது இஸ்டத்திற்கு யாருடைய தயவின்றியும், எத்தகைய கட்டுப்பாடின்றியும் மேற்கொள்ள முடியும் என்ற அதிகாரம் இதன் மூலம் ஏற்படுத்தப்பட்டிருந்தது.
இந்தப் பின்னணியில், நிறைவேற்று அதிகாரம் கொண்ட நிர்வாகப் பலமாகிய ஜனாதிபதியின் விருப்பத்தைத் தூக்கியெறிந்து, நீதித்துறையின் சுதந்திரத் தைப் பேணி நடந்து கொண்டிருந்த காரணத்தினால், பாராளுமன்றத்தின் அரசியல் செல்வாக்கையும், அரசியல் அதிகாரத்தையும் பிரயோகித்து பிரதம நீதியரசர் ஷிராணி பண்டாரநாயக்கா பதவியில் இருந்து அப்போது தூக்கியெறியப்பட்டிருந்தார்.
இந்த நிலைமையில்தான் பொதுநலவாய மாநாடு கொழும்பில் நடைபெறுவதற்கு ஏற்பாடாகியிருந்தது. அத்துடன் அதன் தலைமைப் பொறுப்பை மரபு வழியின்படி, இலங்கையின் அரச தலைவர் என்ற ரீதியில் ஜனாதிபதி மகிந்த ராஜபக்ச ஏற்றுக்கொள்ளவிருந்தார். இறுதியாக நடைபெற்ற இந்த பொதுநலவாய மாநாடு ஜனநாயக உரிமைகளைத் துச்சமாக மதிக்கின்ற ஒரு நாட்டில் நடைபெறுவதை உறுப்பு நாடுகள் பல விரும்பவில்லை.
அதற்கு எதி ராக அவைகள் போர்க்கொடி உயர்த்தியிருந்தன. ஜனநாயக விழுமியங்கள் போற்றிப் பாதுகாக் கப்படாத ஒரு நாட்டிற்கு, ஜனநாயக உரிமைகளையும், ஜனநாயக விழுமியங்களையும் உயிர் மூச்சாகக் கொண்ட பொதுநலவாய அமைப் பின் தலைமைப் பதவியை வழங்க முடியாது என்று அந்த நாடுகள் எதிர்ப்பு தெரிவித்திருந்தன.
சுருக்கமாகச் சொல்வதானால், பொதுநலவாய அமைப்பின் உறுப்பு நாடுகள் மத்தியில் இலங்கையில் நடைபெறவிருந்த பொதுநல வாய மாநாடு பெரியதோர் பூகம்பத்தையே ஏற்படுத்தியிருந்தது என்றே கூறவேண்டும். ஆயினும் பொதுநலவாய மாநாட்டை எப்படியாவது கொழும்பில் நடத்திவிட வேண்டும் என்று உறுதியாகச் செயற்பட்டு வந்த அரசாங்கம் தன்மீது சுமத்தப்பட்டிருந்த குற்றச்சாட்டுக்கள் அனைத்தையும் அப்பட்டமாக மறுத்திருந்தது.
அது மட்டுமல்லாமல் பொதுநலவாய அமைப்பின் தலைமைப் பொறுப்பை இதன் மூலம் ஏற்றுக்கொண்டால், தன்மீது சுமத்தப்பட்டுள்ள குற்றச்சாட்டுக்கள் பெரிய அளவில் பாதிப்பை ஏற்படுத்தாத வகையில் ஒரு கவசமாக அமையும் என்று அரசாங்கம் கருதியது. 'இறுதி யுத்தத்தின்போது, அரச படைகள் எந்தவிதமான மனித உரிமை மீறல்களிலும் ஈடுபடவில்லை.
சர்வதேச மனிதாபிமான சட்டங்களும் மீறப்படவில்லை. 'பொதுமக்களின் உயிரிழப்பே இல்லாத - ஸீரோ கசுவாவலிட்டி' கொள்கையையே அரசாங்கமும், அரச படையினரும் பின்பற்றியிருந்தார்கள். இதன் அடிப்படையில் பயங்கரவாதிகளுக்கு எதிராகவே (தொடர்ச்சி 23ஆம் பக்கம் பார்க்க) இராணுவ தாக்கு தல்கள் மேற்கொள்ளப்பட்டிருந்தன. பொது மக்கள் எவரும் அரச படையினரால் கொல்லப்ப டவில்லை.
பயங்கரவாதிகள் மாத்திரமே கொல்லப்பட்டார்கள். பயங்கரவாதிகளினால் கேடயமாகப் பிடித்து வைக்கப்பட்டிருந்த மூன்று லட்சம் பொதுமக்களை அரச படைகள் இந்த யுத்தத்தின் மூலம் பாதுகாப்பாக மீட்டெடுத்து, அவர்களைப் பராமரித்து, பாதுகாப்பாக மீள்குடியேற்றம் செய்து அரசாங்கம் யுத்தத்தினால் பாதிக்கப்பட்ட பிரதேசத்தை முன்னெப்போதும் இல்லாத வகையில் அபிவிருத்தி செய்து வருகின்றது. இந்த நிலையில் அரசாங்கத்தின் மீது அபாண்டமாக மனித உரிமை மீறல் குற்றச்சாட்டு சுமத்தப்பட்டிருக்கின்றது' என்று அரசாங்கம் தனது பிரசாரத்தை முடுக்கிவிட்டிருந்தது.
இத்தகைய ஒரு பின்னணியில்தான் தென்னாபிரிக்காவும் பொதுநலவாய மாநாட்டில் பங்குபற்றுவதற்காக கொழும்புக்கு வந்திருந்தது. எரியும் பிரச்சினையாக நாட்டில் தொடர்ந்து கொண்டிருக்கின்ற இனப்பிரச்சினைக்கு தென்னாபிரிக்காவின் அனுபவத்தைப் பின்பற்றி, அதன் ஊடாக ஓர் அரசியல் தீர்வைக் காணலாம். அதற்கு தென்னாபிரிக்கா அரசு உதவ வேண்டும் என்று ஜனாதிபதி மகிந்த ராஜபக்ச தென்னாபிரிக்காவிடம் கேட்டிருந்தார்.
இந்த வகையில்தான் அரசியல் தீர்வுக்கான தென்னாபிரிக்காவின் அனுசரணை முயற்சி தோற்றம் பெற்றிருந்தது. தென்னாபிரிக்க அனுசரணை எந்த அளவுக்கு சாத்தியமானது? தென்னாபிரிக்காவின் இனப்பிரச்சினை தீர்வு விடயத்திலான அனுபவத்தைப் பயன்படுத்திக் கொள்ளலாம் என்று இலங்கை அப்போது கூறியிருந்தமைக்கு, அப்போதைய சர்வதேச அழுத்தங்களும், அரசியல் அழுத்தங்களும் முக்கிய காரணங்களாக அமைந்திருந்தன.
அந்த அழுத்தங்களில் இருந்து அரசியல் தீர்வு காண வேண்டும் என்று வலியுறுத்தியவர்களின் கவனத்தில் சலனத்தை ஏற்படுத்துவதற்கான உத்தியாகவும் அரசாங்கம் இந்த கூற்றை வெளிப்படுத்தியிருந்தது என்றே கொள்ள வேண்டியிருக்கின்றது. இதன் மூலம் இலங்கை அரசாங்கம் அதிகாரங்களைப் பகிர்ந்து கொள்வதற்கும் புரையோடிப்போயுள்ள இனப்பிரச்சினைக்கு ஜனநாயக வழிமுறையில் முடிவு காண்பதற்கு முயற்சிக்கின்றது என்ற தோற்றப்பாட்டை ஏற்படுத்தவும், அதன் மூலம், தன்மீதான அழுத்தங்களைச் சற்று இலகுபடுத்தவும் அது எண்ணியிருந்தது.
அதேநேரம் அந்த முயற்சியை தமிழ்த்தேசிய கூட்டமைப்போ அல்லது தமிழர் தரப்பினரோ அதிகம் வலியுறுத்தி அதனை முன்னெடுக்க வேண்டும் என்று முனையமாட்டார்கள் என்றும் அரசாங்கம் நன்றாக அறிந்து வைத்திருந்தது. ஏனென்றால் பொதுநலவாய கொழும்பு சூழலில் இலங்கை அரசாங்கத்திற்கு ஏற்பட்டுள்ள அழுத்தத்தை மேலும் பலப்படுத்தவே அந்தத் தரப்புக்கள் முனையும் என்றும் அரசாங்கம் உறுதியாக நம்பியிருக்க வேண்டும்.
எனவே, இனப்பிரச்சினைக்கு ஓர் அரசியல் தீர்வு காண வேண்டும் என்று முயற்சிப்பவர்களின் செயற்பாடுகள் முன்னெடுக்கப்படாத ஒரு சூழலில் தானே முயற்சிக்கின்ற அரசியல் தீர்வு முயற்சிகளுக்கு அதிக கவனம் அவர்கள் தரப்பிலிருந்து வரமாட்டாது என்பதை அரசு நன்கு அறிந்து வைத்துக் கொண்டு இந்த முயற்சியை சர்வதேசத்தின் கவனத்தை தனக்கு சார்பான வகையில் ஈர்ப்பதற்காக மேற்கொண்ருந்தது என்ற முடிவுக்கு வரவேண்டியிருக்கின்றது.
தென்னாபிரிக்காவின் அனுசரணை கோரிக்கையையடுத்து அங்கு சென்றிருந்த அரச குழுவினர் அரசியல் தீர்வு பற்றி பேச்சுக்கள் நடத்தாமல், அப்போது ஐக்கிய நாடுகள் மனித உரிமைப் பேரவையில் கொண்டு வரப்படவிருந்த இலங்கைக்கு எதிரான பிரேரணைக்கு எதிராகச் செயற்பட வேண்டும், வாக்கெடுப்பு ஒன்று இடம்பெற்றால், இலங்கைக்கு ஆதரவாக வாக்களிக்க வேண்டும் என்று கோரியிருந்தனர்.
அரசியல் தீர்வுக்கான தென்னாபிரிக்காவின் அனுசரணை என்ற போர்வையில் ஐக்கிய நாடுகள் சபையில் ஏற்பட்டிருந்த நெருக்கடியைத் தளர்த்துவதற்காக அந்த நாட்டினதும், அதன் நட்பு நாடுகளினதும் ஆதரவைப் பெறுவதற்கே அரசாங்கம் முயற்சித்திருந்தது. உண்மையாகவே அரசாங்கம் அரசியல் தீர்வுக்கு விரும்பியிருந்தால், மனப்பூர்வமாக முயற்சித்திருந்தால், தென்னாபிரிக்காவிடம் அனுசரணை குறித்து விரிவாகப் பேச்சுக்கள் நடத்தியிருக்கும். அதுபற்றிய உத்தேச செயல்வடிவம் ஒன்றை கையளித்து அதற்கான நிகழ்ச்சி நிரல் ஒன்றையும் தயாரித்தளித்திருக்கும்.
இது நடைபெறவில்லை. மாறாக, தனது கடும்போக்கு ஆதரவாளர்களைக் கொண்டு தென்னாபிரிக்காவின் விசேட தூதுவர் சிறில் ரமபோஸாவின் வருகைக்கு அரசு கடும் எதிர்ப்பை வெளியிட்டிருந்ததைக் காணக் கூடியதாக இருக்கின்றது. எனவே, நடைபெற்ற சம்பவங்கள், அவற்றின் பின்னணிகள் என்பவற்றை வைத்துப் பார்க்கும்போது, அரசாங்கம் தென்னாபிரிக்க அனுசரணை என்ற போலி நாடகத்தை நடத்தியிருப்பதை உணர்ந்து கொள்ள முடியும்.
தென்னாபிரிக்காவின் விசேட தூதுவரின் வருகையை எதிர்க்கச் செய்த அரச தரப்பு இருந்து அவருடைய வருகை, அவருடன் நடத்தப்பட்ட பேச்சுவார்த்தைகள் பற்றி வாயைத் திறக்கவே இல்லை. இறுக்கமான ஒரு மௌளத்தைக் கடைப்பிடித்திருக்கின்றது. அரசின் இந்தச் செயற்பாடும்கூட, அரசியல் தீர்வு காணும் விடயத்தில் அதன் அக்கறையற்ற நிலைப்பாட்டை வெளிப்படுத்துவதாகவே அமைந்திருக்கின்றது.
எனவே, அரசியல் தீர்வு காண வேண்டும் என்ற விடயத்தில் கிடைக்கின்ற துரும்பைப் பிடித்துக்கொண்டு கரையேறத் துடிக்கின்ற தமிழர் தரப்பினர் நிலைமைகளை சீர்தூக்கிப் பார்த்து தமது தமது எதிர்பார்ப்புக்களை வெளிப்படுத்துவது நல்லது. நிலைப்பாடுகளைக் கொள்வதும் நல்லது. அவ்வாறில்லாவிட்டால் வீணாக எதிர்பார்த்து, மோசமான முறையில் ஏமாற்றமடையவே நேரிடும் என்பதில் ஐயமில்லை. Close
.jpg)
